4. Kontrola i jej brak

Ino była trochę zdziwiona, kiedy w sobotę rano Gaara pojawił się u niej w domu i okazało się, że nie ma garnituru na przebranie. Co prawda wcześniej mówił, że nie zabiera jej do typowego teatru na przedstawienie, ale nie spodziewała się, że chłopak wybiera się tam w bluzie Slayera i glanach.

Ino była niezwykle ciekawa, co w takim razie Gaara wymyślił. Twierdził, że coś bardziej interesującego niż show na lodzie, które proponowała. Ino nie miała wątpliwości, że ciekawszego dla Gaary – nigdy nie udało jej się namówić go, żeby poszedł z nią na pokaz łyżwiarski. Tym razem jej zależało, ponieważ w maju miało się odbyć show z udziałem łyżwiarzy, których uwielbiała – i musiała się umówić z Sakurą. Gaara nie rozumiał, dlaczego miałby pójść z nią skoro mogła jej towarzyszyć równie zachwycona rosyjskimi łyżwiarzami koleżanka. Ino była z początku oburzona, ale już jej przeszło. W każdym razie, postanowiła dać szansę sztuce, którą chłopak zaproponował w zamian. Teraz jednak zaczęła myśleć, że chodzi o teatr uliczny.

- To ja chyba wybrałam zły outfit, bo mam przygotowaną sukienkę – powiedziała, kiedy rozpakowywali zakupy.

- Możesz wybrać krótszą – odpowiedział Gaara. Ino spojrzała oskarżycielsko, ale on się nie speszył, najwyraźniej od początku świadomy, jak to zabrzmiało. – Zdradź mi lepiej, dlaczego chciałaś, żebym kupił czerwone wino.

Ino spodziewała się takiego pytania, bo kiedy wysłała Gaarze smsa z prośbą, żeby dokupił parę rzeczy na obiad, w odpowiedzi dostała trzy znaki zapytania i wykrzyknik. Gaara na ogół nie był ekspresywny w wiadomościach tekstowych.

Wahała się, czy w ogóle dodawać wino do listy zakupów, ale zrobiła research w Internecie i przeczytała, że wino jest niezbędnym składnikiem wołowiny po burgundzku. Z jednej strony, mogła próbować ugotować to danie bez, po prostu nie byłoby równie dobre. Ale z drugiej, kiedy już nauczyła się samodzielnie gotować, odkryła, że jest w kuchni perfekcjonistką. W dużym stopniu wynikało to z chęci zrobienia wrażenia na Gaarze, który kiedyś pokpiwał z jej niezręczności kulinarnej. Odkąd jej matka zaczęła pracować w rozjazdach i prawie nie bywała w domu, Ino jadała w mieście albo zamawiała dania z dowozem. Nigdy nie sądziła, że polubi gotowanie. Natomiast Gaara w kuchni radził sobie całkiem dobrze i chcąc przygotować coś, czego jeszcze nie próbował, musiała sięgnąć do kuchni europejskiej – szukała więc w hiszpańskiej i francuskiej. Tylko, że tam do popisowych dań trzeba było dodawać alkohol, co było problemem, kiedy nie można go legalnie nabyć. Gaara wiedział, jak obejść ten problem, co ona zawsze potępiała – ale tym razem musiała zrobić wyjątek albo przyrządzić wykwintne francuskie danie w wersji dla ubogich. W końcu wybrała tę pierwszą opcję, choć wyglądało to tak, jakby była niekonsekwentna.

- Nie będziemy pić wina – powiedziała na swoje usprawiedliwienie.

Gaara przyłożył rękę do serca.

- Co za ulga. Nabrałem podejrzeń, że chcesz mnie upić i wykorzystać.

Ino przymrużyła powieki w wyrazie udawanej irytacji.

- Wykorzystam cię. Do krojenia.

Chciała odwrócić się i skierować do lodówki – bo zanim zabiorą się za robienie obiadu trzeba zjeść śniadanie – ale Gaara złapał ją za biodra i przyciągnął do siebie.

- Powiedz to jeszcze raz – zasugerował.

Ino udała, że nie wie, o co chodzi.

- Krojenie?

Gaara nie pozwolił jej na odbieganie od tematu.

- Powiedz, że mnie wykorzystasz. – Zbliżył twarz do jej twarzy tak blisko, że naturalnym byłoby jedynie przerwać kontakt wzrokowy lub go pocałować. Ino nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Zmienił więc strategię i zbliżył usta do jej ucha, żeby wyszeptać: - Ale tym razem powiedz to seksownie.

Ino parsknęła śmiechem i ugodziła go łokciem w bok, a Gaara ją wypuścił z objęć.

- Jestem zdruzgotany – oznajmił.

Ino skinęła głową.

- Tak, widzę. W ogóle, zdjąłbyś te gwoździe – zasugerowała i popatrzyła na rękę, na której Gaara miał pieszczochę. Już tak się przyzwyczaiła do dotyku ćwieków na plecach, że przestała zwracać na nie uwagę. Ale miała nadzieję, że nie zamierzał nosić skórzanych ozdób w teatrze.

- Jeśli bardzo chcesz, zdejmę – odpowiedział chłopak. – Ale ostrzegam, to ostatni element obrony. Bez niej jestem łatwiejszy.

Sakura wpadła do Sasuke niezapowiedzianie – to znaczy, umawiali się dzień wcześniej, ale nie uzgodnili godziny. Mieli pracować nad referatem. Mimo, że było już południe, Sasuke otworzył jej drzwi rozespany, ewidentnie na kacu.

- Witaj! – Sakura odezwała się najgłośniej jak mogła, nie krzycząc przy tym. – Mamy nowy dzień, nie zauważyłeś?

Sasuke zasłonił sobie uszy, ale nic nie powiedział na temat ściszenia tonu. Nie mógł się spodziewać po niej wyrozumiałości.

Chłopak mieszkał sam, odkąd pokłócił się z ojcem i uznano – za wspólną zgodą – że powinien funkcjonować samodzielnie. Dla Sasuke to było wygodne, ale Sakura nie mogła ścierpieć jego beztroski. Ona także w pewien sposób dbała sama o siebie, ponieważ przyjechała do Tokio z prowincji – rodzice chcieli jej zapewnić najlepszą edukację i musiała chodzić do dobrego liceum, chcąc dostać się na medycynę. Mieszkała w bursie, gdzie w teorii był nadzór, ale tak naprawdę musiała pilnować sama siebie. I wiedziała, że trzeba mieć naprawdę dużą świadomość celu i konsekwencji, żeby nauczyć się odpowiedzialności za siebie, bez presji ze strony rodziców. Wystarczyło spojrzeć, jak poczynała sobie Ino, kiedy została w Tokio sama. Tyle że Ino, w przeciwieństwie do Sasuke, nie uważała, że zasady są po to, by je łamać.

W mieszkaniu jak zawsze był bałagan, na stole pudełko po wczorajszej pizzy, a poza tym stos niedopałków w popielniczce. Tyle, że nie były to niedopałki po papierosach.

- Widzę, że impreza przeniosła się do ciebie – powiedziała Sakura opryskliwie. Sasuke miał minę, jakby chciał jej powiedzieć, że ma się zamknąć. Ewidentnie nie był zadowolony z tego nalotu „wczesnym” południem. – Palisz z nimi jointy?

Sasuke na ogół zaprzeczał takim jej zarzutom, ale tym razem nie był w ugodowym nastroju.

- Palę czy nie, nie twoja sprawa – oznajmił oschle.

Na Sakurę to podziałało niczym płachta na byka. Sasuke ewidentnie chciał ją pozbawić tej pozornej kontroli, jaką miała, podkreślając ostatnio, że z niczego i w żadnych okolicznościach nie musi się jej tłumaczyć. Chciał ją spacyfikować, szczególnie po tym, jak zwróciła mu uwagę przy kolegach. Ale ona czuła rosnący niepokój, mogąc się tylko przyglądać temu, co robił, i tracąc jakikolwiek wpływ na niego.

- Daruj sobie kontrolę – powiedział Sasuke wrogo, trochę skacowany, trochę zły, a nade wszystko zmęczony – nią czy imprezą, trudno powiedzieć. Ale na imprezy zawsze miał czas, bez względu na poziom niewyspania i samopoczucie.

- Wiesz, masz rację, daruję sobie kontrolę. Definitywnie – syknęła Sakura z irytacją i skierowała się do drzwi. Trzeba odpuścić, gdy coś nie ma żadnego sensu.

Ino była podekscytowana, ponieważ tego popołudnia Gaara odkrył przed nią nowe horyzonty. Wieczorem leżeli na szerokiej kanapie w salonie i blondynka analizowała punkt po punkcie to, co wcześniej się działo na scenie.

Nie miała dobrych przeczuć, gdy pojechali do Roppongi. Było tam wiele klubów, barów, restauracji i przyzwyczaiła się myśleć o tej dzielnicy jako centrum rozrywki. Co prawda było też kilka ośrodków kulturalnych, jak centrum sztuki. A niewielki teatr, do którego się wybrali, był czymś pomiędzy. Nazywał się teatrem, nie do końca tak wyglądał – w każdym razie nie z zewnątrz, a w środku okazało się, że to bardziej ośrodek sztuk performatywnych, gdzie głównie organizowano spektakle teatru ruchu i tańca. W przedstawieniu, które odbywało się na otwartej scenie, niemal nie użyto rekwizytów i wcale nie wykorzystano słowa.

Ino znany był teatr awangardowy, ale kojarzył jej się ze sztukami nowoczesnymi i zupełnie nie tego się spodziewała, wybierając się na „Hamleta”.

Ze sztuki wrócili późno i normalnie na tym skończyłaby się randka, ale Ino właściwie nie chciała czekać z omówieniem tego, co zobaczyła, bo wszystko – wszystko – wydawało jej się szalenie nowe. Przedstawienia teatru alternatywnego do tej pory nie robiły na niej wrażenia, chociaż Gaara próbował ją do tego typu sztuki przekonać – bo duże inscenizacje Szekspira i innej klasyki dramatu w teatrze zawodowym traktował jako punkt wyjścia do poznawania sztuki teatralnej w ogóle. Preferował teatr amatorski albo półamatorski, podczas gdy Ino gustowała albo w klasycznych sztukach albo w musicalach i operetkach – z kolei na takie przedstawienia chłopaka trudno było zaciągnąć.

Ale teraz Ino dostrzegła w teatrze eksperymentalnym potencjał i zrozumiała, co Gaara miał na myśli, mówiąc o poszukiwaniu nowych środków wyrazu. Nigdy by nie pomyślała, że można wyrazić tak wiele bez scenografii i rekwizytów, bez dialogów i nawet bez muzyki. Była tylko scena i aktor, który ciałem potrafił odegrać historię i pokazać emocje.

Wcześniej Ino nie dowierzała, że Gaara proponuje jej teatr zamiast pokazów na łyżwach i że poważnie uważa to za odpowiednik. Ale teraz wiedziała, dlaczego mu to przyszło do głowy. Zachwycała się występem Miedwiediewej w programie, który przyniósł jej złoty medal mistrzostw świata w Ostrawie – i uwielbienie tłumów. To był pokaz, w którym elementy dramatyczne jawnie dominowały nad sportowymi, do tego stopnia, że były przedstawieniem aktorskim. W teatrze można było odegrać coś takiego bardziej wyraziście, doskonalej, i bardziej dobitnie, bo w ciszy.

Gaara był rozbawiony jej entuzjazmem, ale dał się wciągnąć w dyskusję o przedstawieniu. Opowiedział o teatrze ubogim, koncepcji skoncentrowania się wyłącznie na aktorze i jakimś Grotowskim z Polski. Ino mniej interesowały takie fakty, chociaż na pewno warto było znać nazwiska wielkich reformatorów teatru, żeby nie wyjść na ignoranta w towarzystwie – bardziej jednak interesowała ją analiza ruchu scenicznego i emocji.

Gaara nie dał się wciągnąć w dyskusję o emocjach. W pewnym momencie Ino zaczęła mieć wrażenie, że coraz mniej uważnie jej słucha. Patrzył na nią uważnie i pozwalał jej mówić, nie próbując całować, ale jego dłonie od dłuższego czasu błądziły po jej ciele. Wbrew jego sugestiom, wcześniej włożyła sukienkę długą do kolan, jednak po prostu ją podwinął, żeby móc dosięgnąć ud.

- Wiesz, że w tym przedstawieniu chodziło o emocje, prawda? – Zrugała go, chcąc przypomnieć, że mówiąc o teorii i technikach wyrazu w teatrze tak naprawdę ślizgał się po powierzchni, jakby nie interesowało go, co ta sztuka wyraża. Ale jego to nie speszyło.

Gaara uśmiechnął się zuchwale.

- Widzę. Jeśli zygzaki kręcone na lodzie też cię tak nakręcają, to mogę je z tobą obejrzeć – oznajmił nonszalancko.

Chcąc skruszyć jej opór, nie powinien impertynencko sprowadzać sztuki do miana zygzaków na lodzie.

- Jesteś ignorantem i jeszcze się tym chwalisz – docięła mu.

- Jeśli nie zygzaki, to co? – zapytał leniwie.

Uznała to za przejaw lekceważenia i dała się złapać w pułapkę. Zaczęła opowiadać o piruetach, rotacji, ząbkach łyżew i krawędziach – zanim dotarła do skoków, nie miała najmniejszej ochoty dalej mówić.

Na początku wydawało jej się, że może utrzeć Gaarze nosa – nie zdekoncentrować się, chociaż chłopak przesuwał dłońmi po prawie całym jej ciele, od linii podbródka do kolan. Oburzenie na ignorancję miało służyć jej za tarczę. Dotyk Gaary był przyjemny i nie miała powodu sobie go odmawiać. Nie zastanowiła się jednak na tym, jak szybko pod wpływem takich pieszczot opanowuje ją słodkie odrętwienie i odpływają chęci, żeby mu przerwać. Zawsze zapewniała sobie jakiś dodatkowy zawór bezpieczeństwa. Spotykała się z nim w domu, mając dokładne plany do zrealizowania i się ich trzymali – czasami mniej, czasami bardziej, ale zawsze miała dobry argument, żeby przerwać kiedy nic nie robili. Czy może raczej nic praktycznego. Ino musiała hamować przede wszystkim siebie, a najskuteczniejszym sposobem był napięty grafik, czyli jakieś wyjście zaplanowane na popołudnie albo na wieczór. Nie zaprosiłaby tak późno Gaary do domu, gdyby nie miała głowy pewnej myśli, którymi musiała natychmiast się podzielić.

Ale istniało też coś takiego jak instynkt samozachowawczy, a może radar wykrywający niebezpieczeństwo, który uruchomił się, gdy Gaara zaczął całować ją w szyję. Już wcześniej muskał ją po nagiej skórze, niby od niechcenia sięgał pod sukienkę i wędrował dłońmi po dekolcie. Nie uważała tego za niebezpieczne, przekonana, że ma pewne mechaniczne reakcje opanowane. Ale kiedy chłopak pieścił jej szyję i dekolt ustami, była bardzo bliska utraty panowania nad sobą. Zresztą, on doskonale o tym wiedział. Zazwyczaj mu na to nie pozwalała. Było to dla niej tak samo rozczarowujące jak dla Gaary. Nie miała satysfakcji z odmawiania sobie przyjemności. Ale egoistycznym było przyjmować jej więcej i więcej, podsycając pożądanie, kiedy nie była gotowa na wszystko, czego Gaara mógł od niej chcieć.

Ino słyszała ostrzeżenia we własnej głowie, które mówiły nie idź tą drogą. Tylko te wiadomości jakoś słabo przebijały się do jej strun głosowych.

- Powinieneś… - Nie do końca wiedziała, co chciała powiedzieć, bo tak naprawdę wcale nie chciała, żeby sobie poszedł. Ale i tak nie miała okazji jakoś uzupełnić tej myśli, bo chłopak zamknął jej usta pocałunkiem.

W pierwszej chwili Ino uznała to za sukces, bo przynajmniej przestał pieścić skórę na szyi, czyli tę część jej ciała, która była najdelikatniejsza - a przynajmniej tak jej się zdawało. Ale ona też była podniecona i pozwoliła się wciągnąć w grę warg, języków i dotyku. Czuła gorąco, które nie miało nic wspólnego z temperaturą na zewnątrz, za to bardzo wiele z żarem dwóch splecionych ciał. Nic nie powodowało jej dyskomfortu, nawet te irytujące ćwieki, bo Gaara o wiele wcześniej zdjął pieszczochę na jej życzenie. I choć dla niego może ostateczna obrona była żartem, nie powinna być nim dla niej. Dłonie Gaary sięgały wszędzie. W pewnym momencie uświadomiła sobie, że leży na nim, a on bezwstydnie obłapia jej uda pod sukienką, co gorsza nawet w najmniejszym stopniu jej to nie przeszkadza.

W końcu oderwała się od ust Gaary i, przypierając go do podłoża rękami, usiadła na nim.

- Wystarczy – powiedziała, ciężko łapiąc oddech. Serce biło jej jak po stumetrowym sprincie na szkolnej bieżni. Była rozpalona bardziej niż kiedykolwiek i to samo mogła powiedzieć o Gaarze. Byli za blisko, żeby udawać, że nie czuła go przez ubranie i nie wie, do czego zmierza.

- Nie. – Chłopak przesunął dłonie w górę jej talii, po sukience, której materiał był znacznie cieńszy niż jej się wydawało. Przesunął palcem po jej skórze tuż przy dekolcie.

Ino przymknęła oczy, zastanawiając się, co powinna zrobić. Gaara podniósł się lekko, chociaż ograniczała mu możliwość ruchu, trzymając ręce na torsie. Ino otworzyła oczy i zobaczyła jego twarz, bliżej niż się spodziewała. Podparł się na łokciu i drugą ręką sięgnął do zapięcia sukienki na plecach.

- Jest już naprawdę późno. – Sama nie wiedziała, dlaczego zniża głos prawie do szeptu. – Powinieneś iść.

Po raz pierwszy wydawał się zaskoczony, ale z pewnością go to nie zdeprymowało.

- Nie zaprosisz mnie na noc? – To pytanie, w połączeniu z dotykiem jego dłoni rozpinającej zamek sukienki, podziałało na Ino jak kubeł zimnej wody.

Oczywiście, że oczekiwał zaproszenia na noc. Przecież normalnie nie zostawał do tak późna.

Cofnęła się i wstała, próbując doprowadzić sukienkę do ładu i wygładzając ją na kolanach. Powstrzymała się przed sięgnięciem za plecy i próbą poprawienia rozpiętego do połowy zamka. To byłoby kompromitujące. I tak czuła się upokorzona, choć pewna część jej świadomości podpowiadała, że wyolbrzymia.

- Teraz przesadzasz – powiedział Gaara, który również podniósł się z kanapy i patrzył na nią diametralnie inaczej niż przed chwilą. Zupełnie jakby czytał jej w myślach, co jeszcze bardziej wyprowadzało ją z równowagi.

Dokładnie wiedziała, co myślał. Sama chciałaś, a teraz udajesz niedostępną.

- Idź do domu – powiedziała.

Przypomniała sobie sytuację sprzed kilku miesięcy, kiedy kazała mu wyjść, po tym, jak ją pocałował. Przypomniała sobie też, jak była zła, trochę na niego, bardziej na siebie, z powodu emocji, jakie w niej wywołał. Nie sądziła, że pocałunek może spowodować taką reakcję. Miała inne wyobrażenie o relacjach z chłopcami – że przynoszą uspokojenie i poczucie bezpieczeństwa, a nie niepokój i niepewność.

Gaara powiedział wtedy „Chciałaś tego tak samo, jak ja”. I oczywiście miał rację. Potem delikatnie, ale jednak, naśmiewał się z jej naiwności. I z tego, że wmawiała sobie miłość do Shikamaru, który kilka razy cmoknął ją w usta i nic ponadto. I z którym nie chciałaby niczego więcej. Gaarze wydawało się, że jej podejście do związków było oparte na bajkach dla małych dziewczynek i że on jest dojrzalszy.

Była przekonana, że on także pomyślał o sytuacji sprzed kilku miesięcy, która zresztą miała miejsce w tym samym pokoju. Widać to było po jego reakcji - sprawiał wrażenie rozdrażnionego.

- Zachowujesz się absurdalnie – ocenił.

Ino nie była zdziwiona ani tą opinią ani tonem, jakim to powiedział - a który dla niej brzmiał protekcjonalnie.

Zaprosiła go, sprowokowała, czego się spodziewała? Bo chyba nie rozmowy o uczuciach i  teatrze.

Ino zacisnęła dłonie, powstrzymując chęć, żeby czymś w niego rzucić. Strasznie ją denerwowało, że był taki opanowany.

- Idź do domu – powtórzyła, ledwie panując nad głosem.

Gaara odwrócił się i wyszedł. Wiedziała, że go obraziła. Wiedziała, że przesadza.

Po co go zaprosiła?

.................................................................................
Za krótko? W sam raz? Przyzwyczaiłam siebie i Was do rozdziałów powyżej 4000 słów, ale w Nakamie planuję krótsze. Mam nadzieję, że to nie problem.
Niestety nie wiem, kiedy będzie następny odcinek, najpewniej dopiero za dwa tygodnie, a nie za tydzień. Skończyły mi się rozdziały w zapasie, jestem chora i nie za bardzo w nastroju na pisanie :(
Ale są też dobre wiadomości. Wiosna się zbliża ;)