3. Wojna czy pokój

Sakura była zadowolona, kiedy do klubu przyszło więcej osób, a „stolikowa” grupka się rozproszyła. Było jakoś toksycznie, kiedy połowa osób miała ze sobą na pieńku.

Ona i Ino próbowały trochę wciągnąć w klimat imprezy Hinatę. Poszły we trójkę na parkiet., jednak brunetka szybko stwierdziła, że musi wyjść, by zadzwonić. Ino i Sakura stanęły niezdecydowane przy kolumnie, kiedy – bez ostrzeżenia, niczym z podziemi – pojawiła się przed nimi Fu, z nieodpalonym papierosem w jednej ręce i szklaneczką jakiegoś napoju w drugiej.

- Nikt tutaj nie lubi wódki, co? Nawet mocno rozcieńczonej – zagadnęła. Po kilku drinkach wciąż wydawała się  trzeźwa. – Co za traf.

Sakura zastanawiała się, czy ona naprawdę postanowiła przyjść do klubu pełnego obcych ludzi, znając tylko Karui, z założeniem, żeby się upić.

- Wszystko w porządku? – zapytała.

Fu popatrzyła na nią i uśmiechnęła się promiennie.

- W najlepszym, dziękuję. Świętuję. Rozstałam się z facetem.

Sakura spojrzała na nią, a potem na Ino. Może dziewczyna była w jakiejś fazie opłakiwania nieudanego związku. Ludzie różnie reagują. W takim razie warto byłoby jej pilnować.

Ino nie podzielała troski, mając dla dziewczyny znacznie mniej współczucia. Pamiętała, że Fu przyszła na spotkanie studenckie z Yagurą, ale kokietowała innych chłopaków, zwłaszcza Gaarę. Kilkanaście minut temu Ino była gotowa przyznać, że to sobie wmówiła – może tylko przypisywała dziewczynie złe intencje. Ale teraz, wiedząc, że Fu jest oficjalnie zaręczona z Nejim, trudno było interpretować jej zachowania pozytywnie.

Oczywiście, wszyscy wiedzieli, że Neji poszedł na aranżowany układ. Ale chyba w takich przypadkach też obowiązują jakieś zasady.

- Yagura nie pochwalił zaręczyn? – zapytała ze zbędną być może, ale trudną do opanowania złośliwością. – Zapomniałaś na randkę zdjąć pierścionek?

Fu popatrzyła na nią z zastanowieniem. Nie wydawała się rozgniewana, raczej zdziwiona.

- O co ci chodzi?

Sakura szturchnęła Ino w bok, ale ona ją zignorowała.

- O to, że trochę ryzykownie jest grać na dwa fronty – odpowiedziała uprzejmie. – Czy Yagura i Neji o sobie wiedzieli?

Fu podniosła szklankę do ust i wypiła duszkiem zawartość. Po czym odłożyła szklankę na stolik z boku.

- Koleżanko – powiedziała. – Yagura nie jest ani nie był moim chłopakiem.

- Więc kim?

- Przyjacielem – odparła studentka z pewnością siebie. Po czym coś sobie przypomniała i dodała: - To był przyjacielski pocałunek.

Ino już miała na końcu języka pytanie „który?”, ale się powstrzymała. Nie będzie się wdawać w takie dyskusje.

Fu pomachała jej papierosem przed oczami.

- Masz ogień? Albo ty? – Spojrzała na Sakurę, która pokręciła głową. Fu przeniosła wzrok z powrotem na Ino. – Wiesz, chciałam cię o coś zapytać poprzednim razem, ale mi nie wypadało w obecności Gaary. – Zawiesiła głos, jakby chciała spotęgować efekt dramatyczny. – Skąd on cię wyciągnął, z zakonu czy z Disneylandu?

Zachichotała, rozbawiona własnym dowcipem, a stojąca obok Sakura pomyślała, że jednak się myliła – Fu była pijana.

Ino nie była rozbawiona.

- Z krainy czarów – powiedziała.

Sakura pociągnęła ją za łokieć.

- Zobacz, zobacz. Jaśnie gwiazdor sportu przybył. – Wskazała ruchem głowy w przeciwny róg sali. Naruto rozmawiał z Karui. Sakura nie zauważyła, kiedy się pojawił, i poniekąd powinna być zła, bo miał do niej napisać smsa, ale należało wziąć za dobrą monetę, że nadarzyła się okazja, by oderwać się od towarzystwa wstawionej studentki fizyki.

Pociągnęła Ino w kierunku znajomych. Blondynka nawet nie odpowiedziała na powitanie blondyna, zamiast tego zaczęła szukać wzrokiem Shikamaru.

Sakura postanowiła nie przejmować się nieuprzejmością koleżanki. Uderzyła kumpla łokciem w brzuch.

- Miałeś do mnie zadzwonić. Mogłeś napisać. Co ty sobie wyobrażasz?

Naruto zasłonił się ręką, jakby spodziewał się kolejnych ciosów.

- Spasuj, Sakurka. Dopiero przyszedłem. Po drodze był wypadek.

Sakurę to wyjaśnienie jedynie bardziej zirytowało. Skoro tkwił gdzieś w korku, mógł zadzwonić. Był zawsze taki zajęty, czy to w Jokohamie czy wtedy, gdy przyjeżdżał do Tokio – trudno było się do niego dodzwonić i trudno umówić na skype. Sakura odwróciła wzrok od przyjaciela.

- Widziałaś Hinatę, Karui? – zapytała koleżankę, która przyglądała im się z mieszaniną politowania i potępienia.

Karui wzruszyła ramionami.

- Wyszły na chwilę z Tenten, pewnie niedługo wrócą – powiedziała.

- Ale gdzie wyszły? – Sakura nie potrafiła ukryć irytacji. Ona dwoiła się i troiła, żeby w końcu doprowadzić do jakiegoś spotkania Naruto z Hinatą. Zaczynała podejrzewać, że Hinata świadomie robi uniki. Zresztą ona nabrała zwyczaju znikania bez wyjaśnienia – czy też raczej, z mało wiarygodnym wyjaśnieniem. Sakura i Ino uważały, że dziewczynę trzeba jakoś rozerwać, zapraszały ją na łyżwy i na zakupy, a ona albo twierdziła, że nie ma czasu albo – jeszcze częściej – spóźniała się lub wychodziła wcześniej. Sakura uważała, że dziewczyna przyjęła strategię zakopywania się w książkach i uczestniczenia w milionie zajęć dodatkowych po to, by odwrócić swoją uwagę od byłego chłopaka – a powinna więcej bywać wśród ludzi.

Kiedy Sakura zasugerowała Naruto, żeby wyjaśnił wreszcie sytuację – spowodowaną przez nią, dlatego czuła się odpowiedzialna za ich rozstanie – chłopak stwierdził, że Hinata najwyraźniej nie chce z nim rozmawiać, skoro go unika. Sakurę jego pokrętne tłumaczenia tylko bardziej denerwowały. Uważała, że przez ostatnie miesiące powinien zmądrzeć i wreszcie wziąć sprawy w swoje ręce zamiast płynąć z nurtem wydarzeń.

- Napijesz się piwa, Naruto? Musimy pogadać – odezwała się Karui.

Sakura poczuła się wyproszona z towarzystwa, ale nie przejęła się. Postanowiła wyjść z lokalu i zadzwonić do Hinaty. Miała nadzieję, że dziewczyny nie zdecydowały się wrócić wcześnie do domów, skoro znalazły rozwiązanie problemów z samochodem. Karui miała odwieźć je obie i Fu do domu.

Fu czuła się na tej imprezie jak piąte koło u wozu – było to dla niej coś nowego – więc w pewnym momencie postanowiła poszukać Karui.

Dziewczyna siedziała przy stoliku z chłopakiem, który wyglądał bardziej jakby wybierał się na mecz niż na imprezę. Fu domyślała się, kto to jest i w pierwszej chwili pomyślała, że może nie powinna przeszkadzać, ale po sekundzie wahania uznała, że przecież nie będzie tkwić jak kołek i czekać, aż ją ktoś zawoła. Zresztą, kiedy podeszła bliżej zdała sobie sprawę, że Karui się wścieka – widać to było po wyrazie jej twarzy – i że to całkiem dobry moment, żeby się wtrącić.

- Mówię poważnie. Namyśl się na coś, wóz albo przewóz – powiedziała dziewczyna.

- Stwarzasz. Co ciebie tak nagle naszło?

Co za palant, pomyślała Fu. Stwarzasz. Ona aż za dobrze znała tę retorykę. Gdy ktoś jest zbyt ograniczony, by zauważyć problem, idzie w zaparte, że go niby nie ma.

- Nie naszło mnie, Naruto. Straciłam cierpliwość. Powodzenia na meczu – powiedziała Karui, najpierw ze złością, potem z lodowatym chłodem, i wstała od stolika.

Fu po chwili wahania ruszyła za nią w kierunku baru z napojami.

- Co pijemy? – zapytała, gdy zrównała się z Karui przy ladzie. Koleżanka spojrzała na nią, następnie złapała ją za łokieć i odprowadziła pod ścianę w odległym kącie sali. Daleko od parkietu, daleko od alkoholu – z dala od wszystkiego.

- Przystopuj, poważnie – powiedziała. Głos wibrował jej ze złości, ale Fu domyślała się, że nie był to gniew na nią. – Rozumiem, że musisz odreagować, ale tylko wszystkich do siebie zrażasz.

Fu nie była zadowolona słysząc tę uwagę, ale uznała, że nadszedł najwyższy czas, by jej coś uświadomić. Karui zaprosiła ją na imprezę, ponieważ Fu uznała, że potrzebuje rozrywki i nie ma co ze sobą zrobić w piątkowy wieczór. Kiepski dzień na kłócenie się z przyjaciółmi. Karui sama jej zaproponowała, że przedstawi ją znajomym, bo koleżanka już wcześniej chciała ich poznać. Nie przewidziała jednak, że przy okazji wyjdą takie kwiatki. Miała za to pretensje do siebie, bo przecież mogła skojarzyć fałszywego narzeczonego z Nejim. Z drugiej strony, trudno jej byłoby uwierzyć w taki zbieg okoliczności.

- Może po prostu zbierzemy się do domów? – zaproponowała. Miała już dość na dzisiaj.

Fu pokręciła głową.

- Nie mogę. Obiecałyśmy Hinacie podwiezienie o dwudziestej trzeciej – zauważyła. – Poza tym chyba nie poznałam jeszcze wszystkich wartych poznania osób. - Powiodła spojrzeniem w głąb sali. - To on? – zapytała konspiracyjnym tonem.

Karui podążyła za jej wzrokiem, w tłum ludzi.

- O co ci chodzi? – spytała ze zniecierpliwieniem.

Twarz Fu wyrażała potępienie, jakby uważała, że rozmówczyni próbuje ją oszukać.

- Ten chłopak, z którym się kłóciłaś. To twój były?

Karui w pierwszej chwili nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nie pierwszy raz zgłupiała, widząc, jak jej koleżanka jest szybka w wyciąganiu wniosków.

Uświadomiła sobie dwie rzeczy. Pierwszą było, że Fu coś słyszała z jej rozmowy z Naruto. Drugą – że na szczęście więcej wiedziała o tym, co było kiedyś niż co jest teraz.

Nie przyjaźniły się zbyt blisko, choć na pewnym etapie każda z nich w pewnym stopniu pomogła drugiej. Nie miały ze sobą wiele wspólnego, miały różne życia i różne priorytety. Dość regularnie się spotykały i wymieniały plotkami. Fu nie była taką przyjaciółką, które powierza się tajemnice. Ale trafiła na dość newralgiczny punkt w życiu Karui, więc dziewczyna podzieliła się z nią rzeczami, które ją frustrowały – przynajmniej częścią.

A frustrowało ją zachowanie Ino. Gdy już wydawało jej się, że jest ponadto – nie obchodzi ją, co dawna koleżanka o niej myśli – Ino zarzuciła jej, że nabrała zwyczaju podrywania chłopców koleżanek.

Chłopców. Co to jest w ogóle za słowo? Czy Ino myślała, że nadal są w gimnazjum?

W każdym razie, to przelało czarę goryczy. Mogła się pogodzić z tym, że Ino jej nie lubi. Że została wyrzucona poza krąg znajomych. Ale taka ocena wywołała w niej wściekłość. Nie znosiła tego, że w oczach Ino przylgnęła do niej łatka – ta druga. I chyba nigdy nie miała się od niej odkleić.

- To Naruto, żaden mój były – odpowiedziała, starając się włożyć w to zdanie tyle lekceważenia, ile tylko mogła. – Wiele można o nim powiedzieć – w tej chwili przychodziło jej do głowy więcej złego niż dobrego, ale ugryzła się w język, - ale na pewno nie to, że dziewczyny za nim szaleją.

Fu przekrzywiła głowę w bok, jakby się nad czymś zastanawiała.

- Spodziewałam się kogoś przystojniejszego – przyznała. Poniekąd można było te słowa uznać za obraźliwe, ale Fu wypowiedziała to zdanie tak, jakby analizowała fakty. – Czekaj, czekaj. A niech mnie.

Karui podążyła za jej wzrokiem. Shikamaru i Ino byli przy pustym barze w rogu sali, jakby szukali sobie azylu. Nawet z tej odległości można było stwierdzić, że siedzą znacznie bliżej siebie niż wymagała tego zwykła rozmowa.

To była jedna z rzeczy, która Karui drażniła, ale które próbowała zlekceważyć. Shikamaru i Ino nawet w miejscach publicznych byli tak blisko, że można było ich wziąć za parę – i to taką, która nic sobie nie robi z opinii otoczenia. Karui nawet myślała z początku, że Ino próbuje jej zrobić na złość – pokazać: napsułaś między nami, ale Shikamaru jest  przy mnie, nie przy tobie, suko. Szybko jednak zorientowała się, że to nie jest przedstawienie odstawiane dla niej jako widza. Po prostu w którymś momencie zaczęli się zachowywać jak wtedy, kiedy chodzili do gimnazjum. Zanim jeszcze Ino wymyśliła, żeby przekształcić to w relację romantyczną i zniszczyła ich przyjaźń.

Gdyż faktem było, że to Ino zniszczyła wszystko, co najbardziej ceniła w tej relacji. Chciała zawłaszczyć Shikamaru dla siebie, nie dzieląc się nim z dziewczynami, które strzelały do niego oczami. Dla niej to w tamtym momencie było bardzo wygodne, przykleić mu łatkę „mój chłopak”. Karui ją wtedy ostrzegała, że za dużo sobie wyobraża. Ostrzegała nie tylko dlatego, że Shikamaru jej się podobał. Również dlatego, że jej zdaniem Ino robiła sobie krzywdę, idąc na wojnę z rodzicami i opierając się na jednej osobie, jakby nikomu innemu nie mogła ufać. Robiła też krzywdę Shikamaru, który chyba czuł się trochę złapany w pułapkę, gdy spoczywał na nim taki ciężar odpowiedzialności. Nie miał odwagi powiedzieć Ino, że nie widzi w niej dziewczyny.

Można było zadać sobie pytanie, czy teraz postrzegał ją inaczej, szczególnie, że w międzyczasie dorośli. Ale to był teraz problem Temari. Zresztą Temari była dziwna i może jej to nie przeszkadzało.

Karui przeszkadzało. Za każdym razem, kiedy Ino chwyciła Shikamaru za rękę albo bezwiednie go dotknęła, dziewczyna czuła, jakby wymierzono jej siarczysty policzek.

Jest  przy mnie, nie przy tobie.

Tu nawet nie chodziło o Shikamaru. Nie była o niego zazdrosna. Jak dla niej należało się pogodzić z tym, że obiecująco się zaczęło, ale nie wypaliło, i przejść nad tym do porządku. Zresztą rozstali się w zgodzie. Ale było to możliwe tylko dlatego, że wtedy już Shikamaru i Ino ze sobą nie rozmawiali. Dziewczyna namieszała mu trochę w życiu, bo kiedy wylądowała w szpitalu z powodu zatrucia narkotykami, oczy jego rodziców – i pana Yamanaki oraz jego wkrótce-byłej żony – zwróciły się właśnie na niego. Bo jakże mógł nie wiedzieć, z kim Ino się spotyka i na jakie chodzi imprezy. Zanim Ino zdecydowała się powiedzieć prawdę i to odkręcić, Shikamaru musiał zmierzyć się z podejrzliwością i testami na obecność dragów, a przede wszystkim – z szokiem państwa Nara, którzy do tej pory hołubili jedynego syna i mieli do niego nieograniczone zaufanie.

To był oczywiście definitywny koniec ich pseudozwiązku, który wcześniej Ino zrywała z częstotliwością dwa razy na tydzień. Karui poniekąd odetchnęła wtedy z ulgą – nie, żeby źle życzyła koleżance, ale wszyscy mieli okazję się wyrwać z tej toksycznej sytuacji. Ona sama również miała okazję się z niej wyrwać, a przynajmniej tak się wydawało.

Jednak wciąż była tą drugą. Ukrywali przed znajomymi, że się spotykają, ponieważ ktoś mógłby powiedzieć Ino i zranić jej delikatne uczucia. A przecież trzeba było je chronić. Ojciec, w którego była wpatrzona jak w obrazek, znalazł sobie kochankę, matka ją olewała, większość przyjaciół się od niej odwróciła – i nic dziwnego – więc informacja, że Shikamaru w międzyczasie znalazł sobie dziewczynę, nie na parę randek, tylko na poważnie, niewątpliwie by ją dobiło.

Karui przez długi czas to akceptowała. Niejako też potrafiła zrozumieć Ino, bo sama miała napiętą sytuację w domu. A poza tym, mimo tych poplątanych okoliczności, była szczęśliwa w związku, bo Shikamaru umiał zadbać o dziewczynę. Był dojrzalszy niż chłopcy wokół. Był tylko ten problem, że nie mogli się przyznać publicznie, że są razem. Ale z drugiej strony wiele jej koleżanek narzekało na chłopaków, z którymi się spotykały, nieraz od miesięcy, a oni wciąż się wstydzili objąć je w towarzystwie przyjaciół - nie mówiąc już o przyznaniu się do uczuć, bo to byłaby straszna wtopa przed kolegami.

I teraz, z perspektywy czasu, mogłaby z dużym sentymentem wspominać swoją pierwszą miłość – gdyby nie trafiła w ten sam krąg towarzyski, przez co zaczęła znowu spotykać ich oboje. Sądziła, że jest to okazja do wyjaśnienia i rozwiązania zadawnionego konfliktu, ale zderzyła się z niechęcią Ino. Na dodatek dotarło do niej, że jej wspomnienia są szalenie wyidealizowane. Shikamaru był jej pierwszym chłopakiem i łączył się z wieloma pierwszymi doświadczeniami, które w jej głowie były super. Ale aż do tej pory nie zauważyła jednego – to był też pierwszy raz, kiedy dała się oszukać. Może i chłopak ją adorował, szanował, może nawet kochał – ale i tak była na drugim miejscu. Ona pojawiła się w jego życiu i znikła, a Ino została. I jej uczucia nadal były zbyt ważne, żeby powiedzieć jej prawdę, bo przecież Shikamaru był gotowy poświęcić każdego, byle jej nie zranić.

To odkrycie było głównym powodem, dla którego się wściekła. I zdeterminowana, żeby zmusić chłopaka, by w końcu przyznał, że nie była jedynie laską, z którą umówił się na parę randek. Zasługiwała na odrobinę szacunku z jego strony.

- Nie powiedziałabym, że on jest w twoim typie – odezwała się Fu, przywołując ją do rzeczywistości. – Preferujesz bardziej wysportowanych.

- Teraz tak – odpowiedziała Karui. Jednak bardzo nie chciała wchodzić dalej w ten temat i zastanawiała się, jak odwrócić uwagę koleżanki, która potrafiła być uparta, gdy ją coś zaciekawiło.

- Więc Ino to ta druga?

Takie ujęcie tematu Karui sprawiło satysfakcję, do której sama przed sobą nie chciałaby się przyznać. Skinęła tylko lekko głową.

- Nie wygląda na ćpunkę – oceniła jej rozmówczyni.

- Bo nie jest – odparła Karui, w której w tym momencie coś drgnęło. Zaczęła szybko przebiegać myślami, co tak naprawdę powiedziała i w jakie słowa to ujęła. Faktem było, że z tego, co wiedziała, Ino nie sięgała po dragi, mimo że Tayuya i jej towarzystwo brało. Faktem było, że musieli ją odratowywać w szpitalu po zatruciu, ale podobno ktoś jej dodał prochy do drinka. To nawet byłoby w stylu Tayuyi. Jednak Karui w tamtym czasie uważała, że Ino jak zwykle nie powiedziała całej prawdy i przynajmniej coś jarała. Jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one. Poza tym niektóre jej zachowania trudno było tłumaczyć rozwodem rodziców. Karui pamiętała, jak Ino kiedyś zadzwoniła do Shikamaru i zapytała, czy może do niej przyjechać, ponieważ jest jej smutno. On oczywiście pojechał, chociaż to było po akcji z narkotykami i już się do siebie nie odzywali. Shikamaru nadal czuł się zobowiązany do tego, żeby rozwiązywać jej problemy.

- Dlaczego Ino cię interesuje? – zapytała.

Fu wzruszyła ramionami.

- Och, po prostu sprawia mylne pierwsze wrażenie.

Karui powstrzymała się, żeby nią nie potrząsnąć. Nie było po jej myśli, żeby Fu wkręciła sobie coś na temat Ino i zaczęła drążyć temat. Tym bardziej, że ona z nudów prowokowała nieraz dziwne sytuacje, po to tylko, by sprawdzić, co się stanie. Już chyba lepiej byłoby, gdyby upatrzyła sobie Tenten, na której widok wyskoczyła z tym kompletnie niepotrzebnym komentarzem.

- Skąd ci się wziął pomysł, że Tenten jest byłą dziewczyną Nejiego? – zapytała, dostrzegając szansę, by zmienić temat i jednocześnie zaspokoić ciekawość.

- Cóż, potrafię czytać między słowami. I chyba wiele się nie pomyliłam.

- Pomyliłaś. Oni nigdy nie byli razem.

Fu uśmiechnęła się z przekorą.

- I to jest najciekawsze. Mylić się i jednocześnie nie. Relacje międzyludzkie to piękna rzecz. Nie można ich sprowadzić tylko do miłości lub tylko do nienawiści.

Karui odwzajemniła się uśmiechem, który objął tylko połowę twarzy.

Nie, koleżanko. Ty już następnego zaproszenia na imprezę nie dostaniesz. Eksperymentuj sobie na kimś innym.

Shikamaru przesunął się, tak żeby przesłonić Ino widok na salę, i pstryknął kilka razy palcami.

- Promyczku, poświęć mi trochę uwagi. Usycham z tęsknoty za słońcem – powiedział.

Ino, która siedziała na krześle przy pustym barze – w klubie były trzy lady barowe i zazwyczaj tylko dwie były obsługiwane – przymrużyła oczy z irytacją.

Shikamaru specjalnie wybrał to miejsce, by siedzieli plecami do sali. Ino tego wieczoru zamieniła się w obserwatorkę, która tylko czyha na błąd przeciwnika.

Teraz odwróciła się z krzesłem do lady.

- Nie wmówisz mi, że nie mam racji. Ta… - na chwilę zawiesiła głos, poszukując w myślach odpowiedniego słowa – Personifikacja lojalności wyrywa Naruto. Jeszcze jej się nie znudziło.

Shikamaru nie zamierzał zaprzeczać jej spostrzeżeniom. Przyszedł mu do głowy pewien komentarz, ale musiał się chwilę zastanowić, czy w ogóle się odzywać czy nie podejmować tematu.

- Facet to  nie rybka, nie „wyrwie” go wbrew woli – ocenił.

Ino zrobiła minę, jakby sądziła, że z niej kpi.

- Dowcipne, Shikamaru. Niemal widzę, jak ta rybka zapiera się płetwami – powiedziała opryskliwie. – Przysięgam, że ona aż się prosi, by ktoś jej podrapał tę wymalowaną buźkę.

Shikamaru mimowolnie spojrzał na jej dłonie i tipsy na palcach.

Oczywiście, Ino nie mówiła poważnie, ale była w nastroju do konfrontacji. Za bardzo wczuła się w rolę Hinaty.

- Mówię poważnie, Ino. Karui, nawet jeśli chce, nie złapie Naruto na żadną sztuczkę. Potrzebna jest wola drugiej strony.

Ino, która wcześniej patrzyła przed siebie, gwałtownie obróciła się wraz z krzesłem i zwróciła się twarzą do niego. Ponieważ siedziała blisko, Shikamaru musiał się lekko przesunąć, żeby z impetem nie dostać kolanem w nogę.

Dziewczyna była zła, ale prawdopodobnie nastawiona na słuchanie.

- Ino, nie demonizuj. Prawda jest taka, że Karui… - Nie był zdecydowany, jak kontynuować tę wypowiedź. Na pewno nie było to miejsce odpowiednie do roztrząsania tematu Karui, który dla niego klasyfikował się jako zamierzchłe czasy, a dla Ino był niczym świeża rana. Ale następnej okazji mógł nie mieć. Przede wszystkim brakowało mu determinacji, kiedy miałaby ona służyć do zburzenia wyobrażeń Ino – które, nawet jeśli nie były zbyt spójne, to przynajmniej porządkowały jej świat w taki sposób, by mogła go zaakceptować.

- Nie chcę tego słuchać.

Była o standardowa odpowiedź.

- Ino…

- Nie chcę słuchać – odparła blondynka z grymasem na twarzy, sprawiając wrażenie, jakby chciała się uśmiechnąć, ale rozbolały ją zęby. – Widziałeś może Hinatę? – Rozejrzała się dookoła jakby spodziewała się, że jej koleżanka pojawi się gdzieś obok niczym dżin uwolniony z butelki.

Shikamaru widział, jak Hinata wychodziła z imprezy, ale nie byłoby rozsądnym się tym dzielić. Ino nakręciłaby się w tym temacie, snując dramatyczne wyobrażenia o urażonych uczuciach koleżanki. Shikamaru wątpił, czy Hinata przykładała wielką wagę do tego, z kim i jak długo Naruto rozmawia. A jeśli nawet, Ino nie powinna iść w ślady otoczenia i traktować dziewczynę, jakby trzeba było rozpościerać nad nią parasol ochronny, bo sama sobie nie poradzi.

Pozostawił więc pytanie Ino bez odpowiedzi.

- Co powiesz na to, żebyśmy poszli jutro na łyżwy? – zaproponował. Jedynym wyjściem na odwrócenie uwagi od Hinaty i dramy wokół jej byłego chłopaka, było znaleźć coś, co dziewczynę zainteresuje. Nawet jeśli musiał się przy tym trochę poświęcić. Nie był fanem spędzania czasu na lodowisku, ale większość dziewczyn, które znał, zawsze aprobowała takie propozycje. Szczególnie Ino, zagorzała fanka Mao Asady.

Nie pomylił się za bardzo, bowiem Ino pomysł wyraźnie się spodobał. Ale pokręciła głową.

- Mam już plany na jutro – powiedziała. – Ale mam wolną niedzielę.

Shikamaru nie mógł być zadowolony z takiej odpowiedzi. Temari, kiedy się obrażała, z reguły nie odzywała się jeden dzień, do półtora. Do niedzieli prawdopodobnie jej przejdzie albo przynajmniej przyśle mu smsa z informacją, że pozwoli mu się wytłumaczyć.

On jeszcze nie wiedział, z czego miałby się tłumaczyć, ale ponieważ istniała szansa, że Temari mu to oznajmi, nie mógł przewidzieć, czy w niedzielę się z nią nie spotka. Wolałby nie musieć wybierać między Temari a Ino.

- Dobrze, ale lodowisko jest otwarte do dwudziestej drugiej – zauważył. - Chociaż orientacyjnie powinnaś wiedzieć, o której skończy się schadzka z kochankiem.

Ino przymrużyła z niezadowoleniem powieki. Uważała, że Shikamaru ujmuje rzeczy w ten sposób, ponieważ chce podkreślić, jak niepoważny jest jej związek. Po rozmowie z Sakurą ta retoryka ją rozdrażniła. Zwykle potrafiła obrócić w żart złośliwości przyjaciela.

W rzeczywistości Shikamaru nie miał zamiaru być złośliwy. Po prostu imię Gaary nie za bardzo chciało mu w takich okolicznościach przejść przez gardło. Tak – zdecydowanie miał problem z zaakceptowaniem, że Ino dalej się z nim spotykała. Nie chodziło o to, że miał coś przeciwko Gaarze. Można by powiedzieć, że zaczął go szanować, a po strzelaninie w szkole, kiedy musieli współdziałać, żeby unieszkodliwić Hidana, nawet zaczął się z nim jako tako dogadywać. Dostrzegał również konieczność porozumienia się z Gaarą ze względu na Temari, której bardzo zależało, żeby zapanowała harmonia na podstawie obustronnej akceptacji - albo przynajmniej jej pozorów.

Jednak Shikamaru miał problem ze zdystansowaniem się do osoby Gaary, a konkretnie do mało ciekawych faktów z jego przeszłości, i wiedział doskonale, że będzie mieć ten problem tak długo, jak Gaara spotyka się z Ino. Nie posądzał go o złe intencje, natomiast facet zdecydowanie był zbyt nieprzewidywalny, żeby uznać go za godnego zaufania. Zasada ograniczonego zaufania oznaczała, że Shikamaru mógł założyć, że nie dostanie znów po gębie, jeśli Gaara uzna, że w jakiś sposób obraził jego siostrę. Albo, że jeśli dostanie, to z uzasadnionego powodu. Gaara jednak nie budził zaufania, jeśli chodzi o Ino. Już teraz nie traktował jej tak, jak na to zasługiwała – był zbyt zaabsorbowany sobą, a może zbyt ograniczony, żeby prawić dziewczynie komplementy. A jeśli zachowa się niewłaściwie, Shikamaru nie będzie miał szansy wymierzyć sprawiedliwości.

Szatyn miał pewną, połowicznie tylko uświadomioną, potrzebę chronienia Ino. Zdawał sobie jednak sprawę, że dla Gaary nie jest przeciwnikiem, co było mocno frustrujące. Cóż też mógł zrobić, apelować do przyzwoitości Gaary, bo Ino z pewnością nie była dziewczyną, do jakich przywykł? W ośrodku dla trudnej młodzieży spotyka się trochę inne.

- Shikamaru – odezwała się Ino. Przeszła jej złość, widać nie domyśliła się, że w wyrachowany sposób odciągnął jej uwagę od Naruto i Hinaty. – Widzimy się codziennie w szkole. Gaarę zwykle widuję dwa razy na tydzień. I nie mamy nawet całego weekendu, bo on pracuje w niedzielę dziesięć godzin.

To było na swój sposób słodkie, że martwiła się o jego potencjalnie zranione uczucia. Ale nie uśpiło czujności.

- I cały dzień będziecie kursować po mieście? – zapytał, co oczywiście zabrzmiało uszczypliwie. – Prosiłem cię o coś, Ino. Czy możesz mnie traktować poważnie?

Ino przekrzywiła głowę, patrząc na niego trochę hardo, a trochę wyrozumiale – jakoś jej się udało połączyć te dwie różne rzeczy. Shikamaru dobrze wiedział, co usłyszy jeszcze zanim to powiedziała.

- Traktuję cię poważnie, ale nie twoje rady. Nie wszystkie – poprawiła się. – Bo czasami gadasz jak paranoik. Naprawdę, jestem duża, nie potrzebuję twojej ochrony.

Shikamaru milczał chwilę, żeby podkreślić dezaprobatę. Ino uśmiechnęła się przybierając niewinną minę, żeby złagodzić krytyczny wydźwięk swoich słów. Nie sprawiała w tym momencie wrażenia kogoś, kto nie potrzebuje ochrony.

- Jesteś naiwna – zawyrokował chłopak. – I nawet tego nie widzisz.

Dlatego był niezadowolony, kiedy Ino zdecydowała się z powrotem zamieszkać w domu swojej mamy. Mieszkając w internacie, wiecznie narzekała na rygor, ale ten by jej się dla odmiany przydał. Co prawda, żeby pójść na imprezę i wrócić po dwudziestej drugiej musiała mieć zgodę rodzica, a to stwarzało szereg problemów logistycznych. Shikamaru był przekonany, że to właśnie dlatego zawarła rozejm z matką i wróciła do domu, chociaż Ino twierdziła, że miała na uwadze głównie dobro swojej kotki, która męczyła się w mieszkaniu. Shikamaru zaproponował nawet, że weźmie Kleopatrę do siebie – mimo, że jego matka nie lubiła kotów. Wydawało się to lepszym rozwiązaniem niż żeby Ino wracała do domu, którego nie lubiła i w którym pracująca w show biznesie pani Yamanaka bywała średnio pięć dni w ciągu miesiąca.

Ino zniecierpliwiła się i posłała mu spojrzenie z ukosa, sugerujące, że może nie tylko się bronić, ale i atakować.

- Nie rób ze mnie kaleki – powiedziała z irytacją. – Nie spadłam z innej planety, odróżnię ropucha od księcia – Shikamaru powstrzymał się przed wyrażeniem niezadowolenia. Kiedy Ino mniej czytała, łatwiej było ją przegadać i była bardziej podatna na jego argumenty, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. – A poza tym, nie muszę ci się tłumaczyć i powinieneś mieć trochę zaufania do mojego zdrowego rozsądku.

Musiał rzucić w odpowiedzi taką oczywistość, że aż bolało.

- Mam do ciebie zaufanie. – Jednak ograniczone, gdy wchodziła w grę kwestia zdrowego rozsądku, czego nie zamierzał teraz wywlekać, żeby jej nie obrazić. – Jednak, Ino, weź to sobie do serca: do samców między siedemnastym a siedemdziesiątym rokiem życia zaufania mieć nie można.

Ino przechyliła się do przodu i trzepnęła go w ramię.

- Hipokryta. Wiesz, że mieścisz się w skali?

- Dlatego możesz mi wierzyć. Wiem, co mówię.

Ino prychnęła.

- Dobrze, że nie masz młodszej siostry. Zatrułbyś jej życie – powiedziała, zdegustowana. Jednak zabrakło jej argumentów, a Shikamaru mógł być zadowolony z siebie. Do czasu. – A dlaczego Temari jest na ciebie obrażona? – Pytanie, które słyszał tysiąc razy. Czasami myślał, że odpowiedzi należy szukać w układzie planet. – Chyba się nie popisałeś na tym wyjeździe.

Łatwo było się domyślić, że Ino nie mówiła o nartach. W jej oczach zabłysnęły złośliwe iskierki.

- Dostałeś kosza? Masz wszystkie części ciała na miejscu? – Zlustrowała go od stóp do głowy wymownym spojrzeniem.

Shikamaru potrząsnął pobłażliwie głową. Trudno było mu się gniewać, gdy Ino zachowywała się w ten sposób. Choć może powinien.

- Nie ekscytuj się tak. Dzisiaj jest piątek. Wróciliśmy w niedzielę.

Ino wzruszyła ramionami.

- Czyli przez te kilka dni mogła się znudzić milczącym dawaniem do zrozumienia i wyrazić swoje niezadowolenie – oznajmiła. – Jak ty się nie znasz na dziewczynach, to szokujące – powiedziała powoli, akcentując słowa. Jednak po chwili spoważniała. – Ale nie zrobiłeś nic, czego ja bym nie zrobiła, prawda?

Shikamaru zmarszczył brwi.

- Ee, no chyba coś jednak zrobiłem. Czego ty byś nie zrobiła – sprecyzował. Ino miała wystarczająco dużo czasu na zastanowienie się, jak jej wypowiedź zabrzmiała. – Chociaż właściwie nie wiem. Pociągają cię dziewczyny?

Ino parsknęła śmiechem.

- Cieszę się, że po tylu latach wreszcie zapytałeś.

Chwilę jej zajęło opanowanie śmiechu, ale w końcu przybrała poważną minę i wstała z miejsca.

- Muszę ci coś wyznać. - Shikamaru chciał się odsunąć razem z krzesłem do tyłu, ale Ino, której biust znajdował się na wysokości jego wzroku, złapała go za rękaw i pochyliła się, żeby znaleźć się z nim twarzą w twarz. – Jesteś głupszy niż wyglądasz. – W tym samym momencie poczuł pieczenie w uchu, bo niepostrzeżenie wymierzyła mu pstryczek w małżowinę uszną – tipsem.

Shikamaru syknął. Ino usiadła znów naprzeciwko, zadowolona z siebie. Chłopak nie wiedział nawet, jak skomentować jej bezczelność. I okrucieństwo.

- Nie życzę ci, żeby ciebie ktoś tak pstryknął – powiedział.

Ino zmieniła się na twarzy, i w pierwszym momencie pomyślał, że może wzięła jego słowa zbyt poważnie – ale potem odwrócił się za siebie i zauważył, że o jedno krzesło dalej siedziała koleżanka Karui, narzeczona Nejiego czy jak by ją tam sklasyfikować – nie zapamiętał, jak się przedstawiała – i z głową opartą na zgiętej w łokciu ręce przyglądała się Ino, sącząc przez słomkę napój.

- Długo tu jesteś? – zapytała Ino.

Dziewczyna wyprostowała się. Shikamaru nie wiedział, w którą stronę się obrócić, więc w końcu odsunął krzesło od baru, na tyle, żeby móc swobodnie obrócić się w obie strony.

- Chwilę. Nie przeszkadzajcie sobie, ja się dobrze bawię – powiedziała.

Ino cały wieczór reagowała na tę dziewczynę rozdrażnieniem, ale przykrywała to uśmiechem, a teraz sprawiała wrażenie, jakby cierpliwość jej się skończyła.

- Ale może jednak czegoś chciałaś, Fu – ponagliła, ewidentnie licząc, że dziewczyna się oddali.

 Fu odłożyła wysoką szklankę z napojem na blat, wstała i podeszła do Ino, zmuszając Shikamaru, żeby jeszcze się cofnął – jeśli nie chciał mieć z nią zbyt bliskiego kontaktu.

- Chciałam coś wyjaśnić – powiedziała dziewczyna. Nie mówiła przyjaznym, beztroskim tonem, jakim prowadziła wcześniejszą konwersację. Być może głos jej się zmienił, ponieważ była wstawiona. – Bo odniosłam wrażenie, że mnie nie lubisz. I przyznaję, że przy pierwszym spotkaniu nie potraktowałam cię uprzejmie. I dzisiaj również. Więc – podeszła bliżej i wyciągnęła rękę – cofam to. Zmieniłam o tobie zdanie. Gaara z pewnością nie wyciągnął cię z Disneylandu.

Nawet dla niespecjalnie zorientowanego w damsko-damskich rozgrywkach Shikamaru dwuznaczność w ostatnim zdaniu była oczywista.

Ino wstała, żeby się z nią zrównać – Fu nawet w  butach na koturnie była od niej nieco niższa – ale nie odwzajemniła gestu, więc dziewczyna cofnęła dłoń.

- Co za ulga. Spędziłoby mi to sen z powiek – powiedziała chłodno.

Fu wzruszyła ramionami. Nie sposób było dostrzec jej twarzy.

- Bawcie się. Pa.

Shikamaru odczekał chwilę od jej oddalenia się, zanim się odezwał. Miał wrażenie, że Ino potrzebowała czasu, żeby ochłonąć.

- Może się nie znam na dziewczynach – przypomniał jej niedawne słowa, - ale dla mnie to bardziej wyglądało jak deklaracja wojny. I nie łapię. To koleżanka Gaary?

Ino popatrzyła na niego posępnym wzrokiem.

- Koleżanka, dziewczyna kolegi. Kto to wie.

Hinata wróciła nieco później niż zapowiadała.

Hikari zapewniła jej wytłumaczenie przed wujostwem, chociaż tak naprawdę jej nie odwiozła do domu. Na szczęście, wszyscy już spali. Hinata, nie zapalając światła, przemknęła przez przedpokój. Miała do ukrycia nogawkę spodni, którą rozdarła zsiadając z motocykla.

Z trudem wcisnęła się do pokoju, ponieważ średniej wielkości pies czekał pod drzwiami i niemal podciął jej nogi, domagając się powitania. Hinata poczochrała go na oślep po głowie i po omacku sięgnęła do włącznika lampki na stoliku.

Uradowany Ikar próbował lizać ją po twarzy.

- Spokojnie, piesku, wróciłam – powiedziała. – Znów mi się upiekło.