6. ... czy to już kochanie

Karui tak naprawdę nie chciała już rozmawiać z Ino. Wystarczyło jej, że miała do tego jedną okazję i spróbowała ją wykorzystać. We własnym mniemaniu, podjęła wystarczające kroki ze swojej strony. Ino udowodniła, że nie potrafi lub nie chce nabrać dystansu do przeszłości. Trudno. Przecież nie będzie błagać jej na kolanach.

Kilka lat temu ona i Ino nawet nieźle się dogadywały. Teraz, gdy minął już ponad rok od zakończenia szkoły, Karui pomyślała, że skoro tyle rzeczy zmieniło się w jej życiu – uważała, że na lepsze – powinna wyjaśnić pewne niezałatwione sprawy. Sądziła, że niektóre konflikty, które kilka lat temu wydawały się ważne, z perspektywy czasu okażą się czymś banalnym, i wystarczy tylko odrobina dobrej woli, by je rozwiązać.

Okazało się jednak, że Ino tak nie uważała. Ona zawsze zbyt poważnie traktowała pewne sprawy. Karui mogłaby to nawet zrozumieć, ale nie zamierzała pozwolić, by ją obrażano. Mim wszystko na to sobie nie zasłużyła.

Sugerując się słowami Uzumakiego, który mówił, że jego znajomi ze szkoły nie są na tyle z nim zżyci, żeby jeździć kibicować drużynie na meczach wyjazdowych, nie spodziewała się spotkać w sobotę Ino. I nie ucieszyła się, że ją zobaczyła. Tym bardziej, że Ino zawsze gdy ją widziała sypała wrednymi odzywkami jak z rękawa. I tym razem nie było inaczej. Karui postanowiła w miarę możliwości schodzić jej z pola widzenia.

Wbrew temu, co Ino sobie ubzdurała, Karui wcale nie chodziła za Shikamaru. Nie chodziła też za nią. Właściwie, sama nie do końca wiedziała, dlaczego zaczęła bywać w tych miejscach co oni. Z uporem odsuwała od siebie myśl, że kieruje nią desperacja. Tęsknota za tym, czego z własnej woli się wyrzekła.

Po skończeniu gimnazjum nie kontynuowała nauki, bo chciała się skupić na karierze modelki. I udało jej się - gdy znalazła czas na poważne zajęcie się realizacją swoich marzeń szybko znalazła agencję, która się nią zainteresowała. Dzięki temu mogła się uniezależnić całkowicie od matki, z którą od dawna nie chciała mieszkać. Miała dość jej trybu życia i nieustannego sprowadzania do domu kochanków, więc się wyprowadziła. Wydawało jej się, że teraz będzie żyć tak, jak chce. I była nawet zadowolona, nie narzekała na ciężką pracę. Mimo to brakowało jej od czasu do czasu jakiejś rozrywki. Lubiła być otoczona ludźmi, lubiła gdy coś się działo, a tymczasem po tym, jak przerwała naukę i odcięła się od szkolnych znajomych okazało się, że wokół niej zrobił się pusto. Miała kilkoro dobrych przyjaciół i chłopaka, ale tak naprawdę każde z nich było zaabsorbowane swoimi sprawami i nie sposób było od czasu do czasu zgromadzić ich wszystkich w jednym miejscu. Ludzie, których poznała w pracy, byli fałszywi, dlatego jeśli tylko mogła unikała chodzenia na bankiety. A jednak czasem potrzebowała rozrywki i, może w większym stopniu, powrotu do szkolnych klimatów. Dlatego korzystała z okazji, by spędzać czas wśród ludzi z Konohy, którą nadal traktowała jak własną szkołę, chociaż skończyła naukę na gimnazjum. Nikt, oprócz Ino, nie dawał jej do zrozumienia, że nie jest na swoim miejscu. A Uzumaki był bardzo sympatyczny. Zdaje się, że chciał doprowadzić do jej pojednania z Sakurą, z którą kiedyś bardzo dobrze się dogadywała. Zanim Sakura uznała, że jej obowiązkiem jako lojalnej przyjaciółki jest uznać ją za śmiertelnego wroga.

Na mecz w Suginami przyjechało zaskakująco dużo osób z Konohy. Może było to wynikiem nadspodziewanie dobrej gry „Orłów” w tym sezonie. A może przyczyna była znacznie bardziej oczywista – mimo, że była już połowa września, pogoda sprzyjała dalekim wycieczkom. I uczniowie Konohy w weekendy mogli czuć się prawie jak na wakacjach.

Gaara nie uczestniczył w wyjeździe z żadnego z powyższych powodów. Mimo że interesował go baseball, nie był zagorzałym kibicem i nie traciłby całego dnia z powodu meczu. Ale grupka z Konohy nie zamierzała ograniczyć wizyty w Suginami tylko do boiska. Wyjechali wczesnym rankiem, nim jeszcze wzeszło słońce, by przed popołudniowym meczem wybrać się na rajd po sklepach w Nishiogikubo. Było tam wiele sklepów z antykami i księgarni, w których można było kupić trudno dostępne książki po korzystnej cenie. Gaara skorzystał więc z okazji. Przy tym mógł mieć oko na Temari, której zachowanie ostatnio zaczęło go niepokoić. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, żeby przez tydzień nie rozmawiała z Narą.

Teoretycznie, nie powinien się tym za bardzo przejmować. Miał ważniejsze sprawy niż skłócona z chłopakiem młodsza siostra.

Ale tak naprawdę był zaniepokojony. Nie chciał, żeby Temari rozstała się z Narą. Była do tego zdolna, pod byle pretekstem. Nie potrafiła ustępować i nie znała praktycznego znaczenia słowa „kompromis”. Niestety, to była jego własna wina, jego i Kankurou. Przyzwyczaili siostrę do tego, że jej zdanie jest zawsze najważniejsze. Teraz musi się od tego odzwyczaić, w przeciwnym wypadku będzie tego żałować.

Niestety, nie wyglądało na to, by zamierzała przestać być taka uparta, a Gaara miał ograniczone możliwości działania. Uznał, że tym razem będzie musiał poprosić Ino, żeby porozmawiała z Temari, chociaż ta wizja mu się nie podobała. Ino jak na razie lekceważyła jego sugestie. Gaara nawet nie mógł mieć pretensji, że zaczęła ją męczyć rola mediatorki. On sam zaczynał mieć powoli dość.

W południe wszyscy zebrali się w pizzerii, ale trudno było stwierdzić, że byli tam razem. Po prostu przebywali w tym samym miejscu w tym samym czasie, ale podzieleni na odizolowane grupki, przy możliwie oddalonych od siebie stolikach. Gaarze po raz pierwszy przeszkadzał ten brak integracji, bo nie sposób było zmusić Temari i Shikamaru do dialogu.

Zresztą, Nara wcale nie sprawiał wrażenia osoby, która zamierza podejmować jakikolwiek dialog. A przynajmniej nie z własną dziewczyną. Świetnie bawił się w towarzystwie Karui. Temari sprawiała wrażenie, że jej to nie obchodzi, natomiast Ino nie próbowała udawać. Gaara nie zwracałby zbyt dużej uwagi na jej nieuprzejme zachowanie wobec Hinduski, gdyby nie przekonanie, że jej wściekłość wcale nie wynikała z troski o związek Nary z Temari. Ino w zbyt oczywisty sposób eksponowała osobistą urazę.

- Zaczynasz się zachowywać jak pies stróżujący – powiedział, gdy Ino dosiadła się do jego stolika. Chwilę wcześniej miała ostre słowne starcie z Karui.

Popatrzyła na Gaarę ze złością.

- Ciebie to nie wyprowadza z równowagi, że ona się tutaj kręci? – zapytała, nie próbując się usprawiedliwiać.

Gaara spojrzał w stronę stolika, przy którym siedzieli Nara, Chouji, Karui, Naruto i Sakura. Pokręcił przecząco głową.

- Nie. Co nie znaczy, że nie rozumiem przyczyn twojego zachowania. Chociaż, z drugiej strony, to nie pasuje do innych fragmentów układanki.

Ino popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

- Do jakich elementów?

Gaara zawahał się. Nie chciał wdawać się z nią w tym momencie w dyskusję na temat, który jeszcze bardziej ją zirytuje. Jednak z drugiej strony, absurdalność jej postępowania była coraz bardziej oczywista, a on był ciekaw, jak dziewczyna się z tego wytłumaczy.

- Jak możesz mieć taką obsesję na punkcie chłopaka, który cię zdradzał? – zapytał bez ogródek.

Warto było to powiedzieć, żeby zobaczyć reakcję Ino. Jej twarz nagle nabrała rumieńców.

- Skąd ci przyszło do głowy takie przypuszczenie? – zapytała, patrząc gdzieś w bok.

Gaara nie spuścił z niej wzroku, chociaż wiedział, że w tym momencie dałaby wszystko za to, by na nią nie patrzył.

- Daruj sobie. Mam oczy. Każdy by się tego domyślił, nawet mając o Narze znacznie lepszą opinię niż ja – powiedział z lekceważeniem.

Przestała uciekać wzrokiem.

- Przestań zgrywać wszystkowiedzącego. Nic nie wiesz. Miałam czternaście lat, byłam zazdrosna o to, że za długo rozmawia z kimś na korytarzu – oświadczyła.

- I dlatego tak bardzo nienawidzisz Karui? Bo za bardzo przyciągała uwagę na korytarzu? – odparł Gaara.

Ino popatrzyła na niego wyzywająco. Potem zerknęła w stronę Nary i, tknięta jakąś myślą, powiedziała szybko:

- Łatwo ci oceniać, ale nie znałeś mnie w gimnazjum. Byłam nie do zniesienia, gdy moi rodzice się rozwodzili, a potem… jeszcze bardziej nie do zniesienia.

- Dlaczego go bronisz? – zapytał.

Ino żachnęła się.

- Nie bronię jego. Po prostu byłabym wdzięczna jakbyś nie patrzył na mnie z takim politowaniem. Nie jestem dziewczyną, którą można poniżać, a ona i tak nie wie, że należy odpuścić.

- Rzeczywiście? – w tym drobnym stwierdzeniu było więcej ironii niż zamierzał. Ostatecznie, nie chciał, żeby się obraziła.

- Po prostu wiem, jakie sytuacje sprowokowałam – odpowiedziała Ino. – A poza tym, nie masz się o co martwić. Nie ma takiej możliwości, żeby Shikamaru puścił twoją siostrę kantem.

- To prawda – zgodził się Gaara. – Ale wcale nie dlatego, że się mnie boi, tylko dlatego, że w razie głupiego wyskoku nie miałby do czego wracać. To jest jedyne, co  może powstrzymać faceta przed skokiem w bok. Nie zdradzał cię dlatego, że byłaś nie do zniesienia, tylko dlatego, że wiedział, że może sobie na to pozwolić.

Ino parsknęła ze złością.

- Tak? A ty skąd to wiesz, masz doświadczenie w zdradzaniu? – zapytała ze złością.

- Nie. Ale ja gustuję w dziewczynach, które mają poczucie własnej wartości – odciął się.

Spodziewał się po Ino jakiejś gwałtowanej reakcji, ale nawet nie wstała z miejsca. Uśmiechnęła się wymuszenie.

- Nie dziwię się, że uważasz mnie za pozbawioną godności desperatkę - stwierdziła. – A to dlatego, że jesteś cynikiem, który nie potrafiłby się dla nikogo poświęcić. Nie wiesz, co to miłość.

Gaary nie zdziwiła taka odpowiedź. Ino nie mogła odwołać się do zdrowego rozsądku, więc posługiwała się pseudo-argumentami, jak zwykle.

- Wiem, co to miłość – odparł. – To słowo, którym ludzie określają zespół niestabilnych emocji. Ale w twoim przypadku to jest znacznie prostsze, bo miłość mylisz z poczuciem bezpieczeństwa.

Ino przymrużyła powieki.

- Nie będę sugerować się opinią nihilisty – powiedziała.

Gaara nie odpowiedział na tę zaczepkę. Ino używała tego słowa w odniesieniu do niego tak często, że przestał to zauważać.

Na trybunach  zapanowała wrzawa. Radość kibiców była o tyle zaskakująca, że zwycięzcami byli goście, a większość widzów przyszła wspierać gospodarzy. Kibice z dzielnicy Shinjuku byli w mniejszości. Mimo to, w momencie zakończenia meczu można był pomyśleć, że wszelkie podziały wśród publiczności zanikły. Naruto zaprezentował tak wysoki poziom gry, że od połowy meczu nie było już fanów dwóch drużyn, wydawało się, jakby wśród widowni znajdowali się tylko wielbiciele talentu jednego gracza.

Naruto cieszył się ze swojego sukcesu jak dziecko, i to wcale nie dlatego, że rozgromił przeciwników, tylko dlatego, że nie spodziewał się takich wyrazów sympatii. Po ostatniej widowiskowej akcji cała widownia skandowała jego nazwisko. A w pierwszym rzędzie, tuż za linią boiska, stał rozpromieniony tłum ludzi, którzy przyszli mu kibicować. To było jego bezwzględne zwycięstwo. I niepowtarzalna szansa, żeby pokazać Hinacie, że jest kimś wyjątkowym.

Myślał o tym już od jakiegoś czasu. Parę miesięcy temu zawiódł ją, swoim bezmyślnym zachowaniem pogrążył się na całej linii, i popełnił błąd podejmując decyzję, by z niej zrezygnować. Zajęło mu to trochę czasu nim doszedł do wniosku, że wcale nie chciał w ten sposób wszystkiego zakończyć. Nie powinien poświęcać Hinaty dla przyjaźni z Sakurą.

W czasie, gdy on świadomie się odsunął od Hinaty, Kiba był coraz bliżej niej, i Naruto miał wrażenie, że jeśli natychmiast czegoś nie zrobi, jego kumpel wkrótce osiągnie swój cel. I osiągnie go zasłużenie, bo trzeba było mu to przyznać – walczył uczciwie. Naruto nie mógłby mieć do nikogo pretensji, gdyby Hinata zaczęła spotykać się z Inuzuką. W jakimś sensie sam ją do tego skłaniał. Ale że nie chciał widzieć Hinaty z innym facetem zdecydował się na drastyczne działania, mimo że wiedział, jak bardzo nie spodoba się to Sakurze.

Ktoś z wyższego rzędu widowni rzucił mu kwiaty. Naruto złapał bukiet. Otaczali go rozentuzjazmowani koledzy z drużyny, którzy wiwatowali na jego cześć, ale Naruto przecisnął się przez tłum i ruszył prosto w stronę widowni, niosąc przed sobą kwiaty. Patrzył prosto na Hinatę, chciał, żeby wiedziała, że to dla niej. W wyższych rzędach trybun powstał szmer, rozlegały się podekscytowane okrzyki, wszyscy spodziewali się czegoś spektakularnego.

I Naruto dostarczył im emocjonujących wydarzeń, sam nawet nie mógł przewidzieć, jak bardzo będzie to spektakularne.

Był już bardzo blisko trybun. Barierka oddzielająca widownię od boiska była bardzo niska, z łatwością można było ją przeskoczyć. Za murkiem stali Lee i Sakura, a obok nich Hinata, Tenten, Neji i Kiba. Naruto zamierzał wręczyć Hinacie kwiaty, ale nie zdążył nawet wyciągnąć w jej stronę ręki. Nagle Sakura przechyliła się przez barierkę i pocałowała go w usta.