Rozdział 31. Zwykła sobota

W przyjaźni między dziewczynami bywają lepsze i gorsze chwile. Często zdarzają się głupie sprzeczki. Kiedy wydaje się, że na drodze do porozumienia staje bariera nie do pokonania – trzeba sięgnąć po skuteczne remedium. Stoczyć wspólną walkę, dzięki której uda się odzyskać straconą więź.

Trzeba zjednoczyć siły i w pewnej gotowości wyruszyć na pole bitwy potocznie zwane centrum handlowym. Tam, w gąszczu ofert, wyszukać i upolować najlepsze okazje.

Ino zwykle kupowała markowe ciuchy w drogich sklepach, ale od dawna miały z Sakurą zwyczaj wybierania się od czasu do czasu na dłuższe polowanie, w poszukiwaniu korzystnych ofert. W galerii handlowej blisko szkoły często organizowano drastyczne wyprzedaże, i dobre rzeczy można było kupić po znacznie niższej cenie. To było element strategii marketingowej.

W centrum zawsze były wtedy tłumy, więc wybranie się tam w godzinach popołudniowych należało do ekstremalnych przeżyć. Świetny sposób na nudę.

Ino i Sakura prowadziły zawsze własną rywalizację, które polegało na tym, komu uda się znaleźć rzeczy najlepszych marek, po najkorzystniejszej cenie. Nawet nie musiały nic kupować.

Ino uważała za nie lada sukces, że udało się jej przekonać przyjaciółkę, by poszła z nią do centrum w tą sobotę. Nie tylko dlatego, że ostatnio Sakura była w nastroju niesprzyjającym przyziemnym rozrywkom, także dlatego, że twierdziła, że ma dużo nauki. Przed nimi był jeszcze ostatni egzamin końcowy, z angielskiego. Ino zupełnie się tym nie przejmowała, bo wiedziała, że zda. Uważała, że i tak wykonała kawał dobrej roboty, poprawiając ostatnio oceny z trzech przedmiotów. Jedynie zaliczenie z fizyki dostała warunkowo, na podstawie nieformalnej umowy, że zda dodatkowy egzamin w ostatnim tygodniu wakacji.

Sakura oczywiście bardzo się przejmowała, bo musiała mieć maksymalną ilość punktów.

Ale udało się ją wyciągnąć na zakupy i po raz pierwszy od dawna spędziły beztroskie popołudnie, martwiąc się tylko cenami. Prawie nic nie kupiły, ale świadomość zaoszczędzonych pieniędzy mogła tylko poprawić im nastrój. Po męczącym polowaniu weszły do kawiarni i kupiły ciastka z kremem.

Dopiero wtedy Ino zdecydowała się jeszcze raz zapytać przyjaciółkę o najbardziej interesujący w tej chwili temat. Miała nadzieję, że Sakura się nie obrazi.

Blondynka oczywiście, gdy tylko się spotkały zapytała, jak poszło spotkanie z Saiem. Nawet nie użyła słowa randka. Sakura zrobiła niezadowoloną minę i tylko ją zbyła, co oznaczało, że coś jest na rzeczy.

- Teraz już się nie możesz migać, więc opowiadaj – odezwała się Ino, jak tylko kelnerka odebrała zamówienie. Nie uznała nawet za konieczne doprecyzować, o co jej chodzi.

Sakura westchnęła.

- Nie dziwię się, że jesteś taka niecierpliwa, będziesz miała okazję do kpin – stwierdziła.

Ino popatrzyła na nią z pewnym zdziwieniem.

- Naprawdę? To jednak okazuje się, że Sai jest ciekawszy niż sądziłaś i jesteś zainteresowana?

Sakura przez sekundę patrzyła na nią w sposób, który wyrażał niezrozumienie. Dopiero po chwili złapała wątek.

- Czemu ty się tak uczepiłaś tego nieszczęsnego Saia?

Ino nieco się stropiła.

- Co rozumiesz przez uczepienie się?

- To, że zachowujesz się jak etatowa swatka, a nikt cię o to nie prosił. Sai płaci ci za promowanie jego osoby?

Ino parsknęła śmiechem.

- To nie by łby głupi pomysł, bo matka odcięła mi dopływ gotówki – stwierdziła. Sakura spojrzała na nią spode łba. – Nie oburzaj się tak, ja po prostu uważam, że do siebie pasujecie – powiedziała zgodnie z prawdą.

Dziewczyna uniosła brwi.

- Ciekawe, skąd ci przyszło do głowy.

- A ty nie widzisz tego podobieństwa? Ty jesteś mądra, i Sai czasami zachowuje się jakby pozjadał wszystkie rozumy, razem możecie rządzić światem – powiedziała blondynka z właściwą sobie złośliwością, ale z założenia miał być to przyjazny przytyk.

Tylko, że Sakura nie była w nastroju do żartów.

- Oj, daruj sobie, wcale nie pasujemy do siebie, a Sai jest jakiś dziwny.

Ino przyjrzała się przyjaciółce badawczo.

- A co masz na myśli? Był niemiły, zbyt nachalny, a może – nagle wpadła jej do głowy absurdalna myśl – chciał, żebyś pozowała do aktu?

Sakura sugestywnie popukała się w czoło.

Ino parsknęła śmiechem.

- Jesteś przewrażliwiona. Czym Sai tak cię wkurzył?

Sakura wzruszyła ramionami z naburmuszoną miną.

- To twoja wina. Nagadałaś się o artyście i jakie to schlebiające, że będzie mnie malować, a ja się nastawiłam na dzieło sztuki.

Ino próbowała ocenić, czy Sakura jest naprawdę zła, czy to taka zagrywka z jej strony, żeby zamanifestować niezadowolenie. Uznała, że dziewczyna raczej świadomie się z nią drażni.

- No wiesz, wybacz mu, jeśli obrazek jest niezgodny z rzeczywistością, trudno jest uchwycić tak porażające piękno – tym razem złośliwość była niezamierzona.

Sakura wydęła wargi.

- Zabawne. Poczekaj, aż dowiesz się, o co chodziło.

Ino popatrzyła na nastolatkę uważniej, oto zbliżały się do sedna.

- Sai potrzebował projektu postaci do mangi, jak mi to w swojej prostoduszności wytłumaczył, rysowana z pamięci nie była dość przerażająca. I, wyobraź sobie, on namalował strzygę – powiedziała, akcentując ostatnie słowo.

Ino na chwilę wmurowało, nie mogła wykrztusić słowa.

- Słucham?

- Strzygę. Demona – powiedziała Sakura nerwowo. – Takie rozczochrane stworzenie z zębami i wielkimi oczami, tylko że to miało moją twarz.

Ino potrzebowała chwili, by przyswoić tę informację. Za wszelką cenę starała się nie wybuchnąć śmiechem, bo to byłoby niewybaczalne.

- To straszne. Jak to zniosłaś?

- Trauma na całe życie – odparła Sakura ze zbolałą miną.

- Wyobrażam sobie – odparła Ino, skinąwszy ze zrozumieniem głową.

Po czym obie wybuchnęły śmiechem. Do porządku doprowadziła je dopiero kelnerka, która przyniosła zamówienie i popatrzyła na nie tak, jakby uważała, że są niebezpieczne dla otoczenia.

- Wiesz, w pierwszej chwili naprawdę miałam ochotę wydrapać mu oczy – powiedziała Sakura, sięgając po ciastko. – Nie co dzień widzisz takie zjawisko, i to jeszcze z takim podobieństwem. I ta jego niewinna mina, kiedy tłumaczył, do czego mu ta postać jest potrzebna.

- Chciałabym zobaczyć ten portrecik – powiedziała Ino zupełnie poważnie.

Sakura zmroziła ją spojrzeniem.

- Jeśli Sai komuś pokaże ten obrazek, stłukę go na kwaśne jabłko – powiedziała desperacko.

Ino uśmiechnęła się złośliwie.

- Wiesz, nigdy nie wiadomo jaka kariera go czeka, może narysuje tą mangę i wyśle ją do wydawnictwa Za parę lat w każdej księgarni będziesz mogła kupić komiks z własną podobizną.

Sakura trzepnęła ją w ramię.

- To przestaje być śmieszne – powiedziała. – Widzę, że muszę z nim poważnie porozmawiać – dodała po chwili zastanowienia.

- Nie ograniczaj go, za kilka lat będę mogła się wszystkim pochwalić, że mam sławną koleżankę – odparła Ino, pokazując jej język.

Sakura wyglądała w tym momencie jak chmura gradowa.

- Zaczynasz mnie wkurzać.

- Okej, już – zreflektowała się blondynka. Skądinąd wiedziała, że ona w takiej sytuacji czułaby się urażona niemniej niż różowowłosa. – Ale nie przejmuj się, za kilka miesięcy będziesz się z tego śmiać.

- Na razie ty masz się z czego śmiać jak widzę – wymamrotała Sakura, a do Ino z całą mocą dotarło, że jednak poczuła się dotknięta i należało sprawę potraktować delikatniej. – Ale ja za to mogę śmiać się z ciebie, bo jak widać nie jesteś taka dobra w ocenianiu sytuacji.

Ino przymrużyła oczy.

- Co masz na myśli?

Sakura przewróciła oczami.

- A jak myślisz? To całe gadanie o romantyzmie i tym wszystkim sprawiło, że ci uwierzyłam, że Sai za mną biega. Wcale nie jesteś spostrzegawcza, wbij to sobie do głowy, żeby następnym razem nie ingerować w coś, o czym nic nie wiesz.

Chyba jednak była zirytowana.

- No wiesz, jednak go zainspirowałaś, może nie w taki sposób jak to sobie wyobraziłyśmy, ale jesteś w jakimś sensie jego muzą. Ja myślę, że to solidna podstawa.

Sakura prychnęła ze złością.

- Ino, poważnie, daj mi spokój z Saiem, ja nie chcę więcej słyszeć bzdur na jego temat. Łaził za mną, bo przypominałam mu jakąś porażająco maszkarę – powiedziała sarkastycznie. – Ten człowiek naprawdę zaczyna mnie przerażać.

Z punktu widzenia Ino nie było tak źle.

- Jest po prostu ekscentryczny, nie skreślaj go tak od razu – powiedziała swobodnie.

Sakura rzuciła jej przeszywające spojrzenie.

- Wiesz, ja się z tobą podzielę własną refleksją. Na pewno masz u Saia większe szanse niż ja, skoro nie kojarzysz mu się z demonami, więc możesz go sobie teraz wziąć – oznajmiła, a ton jej głosu wskazywał na najwyższy stopień irytacji.

Sakura była zła, ale mógł to być pozytywny sygnał, bo świadczył, że chyba jednak brała pod uwagę, że coś może zaiskrzyć. To był już niesamowity postęp. Ino naprawdę chciała, żeby przyjaciółka wybiła sobie z głowy Sasuke.

Zamierzała jasno jej to powiedzieć.

- Wiesz, może teraz Sai uraził twoją miłość własną, ale na dłuższą metę na pewno ci to nie zaszkodzi – powiedziała, chcąc obrócić wszystko w żart. – Ta sytuacja dowodzi przynajmniej, że ma poczucie humoru.

Sakura potrząsnęła głową.

- On nie ma poczucia humoru, ani za grosz wyczucia, nawet się nie połapał, że zrobił coś niestosownego, rysując coś takiego i nie pytając o zgodę – zastanowiła się. – Chyba nawet oczekiwał, że mi się ten obrazek spodoba i z zupełną powagą pytał, co sądzę o takiej interpretacji. Jego rozumienie sztuki jest poza granicami mojego pojmowania – podsumowała. – Ale ty, jeśli uważasz go za takiego pociągającego, sama się za niego zabierz, jeszcze nie wszystko stracone.

Ino skinęła głową.

- Oczywiście, a ty dalej sobie wzdychaj do anty-księcia z bajki i udawaj, że wszystko w porządku – odparła ze zniecierpliwieniem.

Sakura zmierzyła ją świdrującym spojrzeniem.

- I co, myślisz, że w ten sposób mnie sprowokujesz? Wiesz co, Ino, odpuść sobie te swoje gierki, taka jesteś niby mądra i zdystansowana, wtedy kiedy masz mnie pouczać, ale tak naprawdę z nas dwóch, ty jesteś mimo wszystko bardziej żałosna.

Ino była w lekkim szoku. Jej przyjaciółka stawiała sprawę na ostrzu noża.

- Nie musisz od razu reagować tak nerwowo – powiedziała, decydując, że lepiej spuścić z tonu. Nie chciała znowu się kłócić.

- Zastanawiałam się, dlaczego ostatnio to ty tak nerwowo zareagowałaś, gdy palnęłam o słowo za dużo, ale mimo wszystko nie była to jakaś zbrodnia, a ty oburzyłaś się, jakbym tobie jakąś krzywdę zrobiła. A teraz z uporem maniaka próbujesz mi wkręcić Saia, który mnie nie interesuje – powiedziała, akcentując ostatnie słowa. – I przyjmij to do wiadomości, że ja tobie nie stoję na drodze, możesz sobie brać tego niesamowitego geniusza, jeśli tak bardzo ci się podoba.

Ino poczuła się atakowana.

- Jest niezainteresowany – odparła niechętnie.

- O tak, co za cholernie złośliwy przypadek – powiedziała Sakura, a w jej głosie brzmiała wyraźna kpina. – W gimnazjum mówiłaś, że tego kwiatu jest pół światu, facetów można zrywać jak pomarańcze, a wbrew buńczucznemu gadaniu zainteresowałaś się Saiem, który nie zważając na konwenanse okazuje, że cię nie cierpi, i oczywiście, to ja jestem naiwną idiotką, która sobie wkręciła jednego faceta, nie ty, bo ty przecież sobie swojego już dawno odpuściłaś, tylko jakimś dziwnym trafem niesamowicie sobie upodobałaś kolesia, który w ogóle nie jest w twoim typie, z którym nie wytrzymałabyś nawet pięciu minut, i oczywiście, na każdym kroku zrażasz go do siebie, co jest efektem całkowicie niezamierzonym.

Ino spojrzała na koleżankę chłodno.

- Opowiadasz niestworzone rzeczy, nie zamierzam tego słuchać.

Sakura potrząsnęła głową. Ino nie rozumiała, dlaczego jest taka wzburzona.

- To ja nie chcę słuchać twoich kłamstw, jak bardzo chcesz to oszukuj sobie innych, dla mnie powinnaś mieć przynajmniej trochę szacunku. I, jeśli chcesz udzielać mi roztropnych rad, żebym się nie upokarzała i odpuściła sobie Sasuke, to najpierw sama wybij sobie z głowy Shikamaru, albo wręcz przeciwnie, zdobądź się na odwagę i wreszcie się postaraj go odzyskać, bo jak na razie nie umiesz poradzić sobie sama ze sobą i jesteś najgorszą osobą do udzielania rad komukolwiek.

Ino przygryzła wargi.

- Skończyłaś? – zapytała.

- Tak, zasadniczo tyle tylko ci chciałam powiedzieć.

- W porządku. Ustalmy, że zrozumiałam aluzję. Nie będę ingerować, ale ty bądź łaskawa też się do mnie nie mieszać.

Sakura miała wyraźnie triumfujący wyraz twarzy.

- A co, teraz straciłaś pewność siebie?

Ino wolała nie bawić się w przepychankę słowną, bo naprawdę mimo całej irytacji nie chciała znów tracić przyjaciółki.

***

Hinata od dawna zbierała się do tego, by porozmawiać z ciocią, ale kiedy weszła do kuchni zrozumiała, że nie jest to najlepszy moment, ponieważ najwidoczniej przeszkadzała. Ciotka z upartą miną kroiła warzywa. Najwidoczniej pokłóciła się z wujem.

- Pomóc ci, ciociu? – zapytała.

- Nie, dziękuję – odparła kobieta i odwróciła się w jej stronę. – Gdzie byłaś od rana?

- Pomagałam w lecznicy dla zwierząt – odparła brunetka zgodnie z prawdą, pomijając, z kim spędzała czas. Spodziewała się, że zaraz usłyszy bzdury o zarazkach i chorobach, ale ciotka pominęła to milczeniem.

- To chyba nie jest znowu Haruka? – zapytała Hinata.

- Słucham? – zapytała ciotka, odkładając nóż.

- Ten gość, dla którego przygotowujesz wykwintny obiad.

- Nie – odparła kobieta, a Hinata uznała, że więcej z niej nie wydusi. Miała złe przeczucia od momentu, gdy kazano jej przygotować sobie na wieczór kimono, ale postanowiła nie martwić się na zapas. Skoro Neji raz się postawił ojcu, to teraz się ot, tak nie wycofa.

- Ciociu, słyszałam, jak rozmawiałaś ostatnio z mamą przez telefon.

Kobieta ściągnęła brwi.

- To nieładnie podsłuchiwać – powiedziała, ale w jej głosie nie brzmiała nagana, raczej niepokój.

- Wiem – odparła Hinata szybko, nie zamierzając nawet się usprawiedliwiać. – Czy ona… pytała o mnie?

Ciotka odwróciła się i wróciła do krojenia warzyw. Najwyraźniej chciała uniknąć kontaktu wzrokowego.

- Tak, zawsze pyta, jak sobie radzisz.

Była to najbardziej wymijająca z możliwych odpowiedzi.

- A nie chciała ze mną rozmawiać? – drążyła nastolatka.

Ciotka milczała.

- Następnym razem powiedz jej, proszę, że chciałabym z nią porozmawiać.

Kobieta ponownie odwrócił się do niej, z nożem w jednej dłoni i pomidorem w drugiej.

- Nie sądzę, żeby to było możliwe, nie upieraj się – powiedziała, jak zwykle nie zamierzając udzielać żadnych wyjaśnień.

Hinata przygryzła wargi. Starała się ważyć słowa i nie brzmieć jak histeryczka.

To było trudne. Przyzwyczaiła się już do myśli, że jej matka zwyczajnie się jej wyparła i nie chciała mieć z nią nic wspólnego, ale nawet po tylu latach niełatwo to było zaakceptować.

- Chciałabym się przynajmniej dowiedzieć, co u Hanabi – powiedziała.

- Wszystko u  niej w porządku – powiedziała ciotka zniecierpliwionym tonem. – Przestań zadawać tyle pytań. Idź do siebie i poucz się trochę, ostatnio zaniedbałaś naukę.

Hinata powinna odpowiedzieć, że nie zaniedbała nauki, tylko już zwyczajnie nie ma się czego uczyć, bo rok szkolny za chwilę się kończy, ale i tak wiedziała, że nie musi tego przypominać, a ciotka zwyczajnie chce się jej pozbyć. „Nie zadawaj pytań i posłusznie wykonuj polecenia” było pierwszą zasadą, której jej nauczono w tym domu.

Ciotka była dobrą osobą, ale tak samo jak wuj Hizashi, spodziewała się, że Hinata będzie zachowywać się tak, jak oni oczekują, najlepiej nie gadając i nie myśląc.

Ale to było wobec niej po prostu nieuczciwe. Hinata, odkąd zamieszkała u wujostwa, nauczyła się milczeć, ale nie nauczyła się nic nie czuć.

- Ciociu, wiem, że matka mieszka teraz w Kioto.

- Kto ci tak powiedział? – zapytała kobieta nerwowo.

- Słyszałam, jak rozmawialiście – powiedziała dziewczyna.

Przy niej wujostwo nigdy nie wspominali o matce, ale kiedyś schodząc do holu usłyszała strzępy rozmowy, gdy mówili podniesionymi głosami. Ciotka pomyśli oczywiście, że podsłuchiwała, ale w tej chwili jej to nie obchodziło. Kiba uważał, że powinna wyciągnąć jakieś informacje od ciotki, skoro ich potrzebowała, a jeśli przy okazji ma przestać uchodzić za dobrze ułożoną dziewczynkę – trudno.

Ciotka rzuciła trzymane w dłoniach przedmioty na blat kuchenny.

- Teraz zamierzasz się tym zajmować? Myszkowaniem i podsłuchiwaniem rozmów?

- Powinniście mi o tym powiedzieć – odparła Hinata, ignorując zarzuty. – Nie, inaczej: jak mogliście to zataić?

- Nie mam teraz czasu z tobą dyskutować – odparła ciotka chłodno.

Tak, jakby kiedykolwiek miała zamiar.

- Zapomnij o swojej matce i zajmij się obowiązkami – dodała nerwowo.

Oczywiste było, że nic z niej nie wydusi. Hinata zdała sobie sprawę, że naiwnością było liczyć na cokolwiek. Ciotka, choć była dobrą osobą, w niektórych sytuacjach wykazywała się takim niezrozumieniem, że aż trudno było uwierzyć, że to ta sama osoba.

- Idę się uczyć, wedle rozkazu – oświadczyła nastolatka pospiesznie i wyszła czym prędzej z kuchni. Ta konwersacja zwyczajnie ją przerastała.

Chciała wierzyć, że ma w ciotce sojusznika, ale czasami ona zachowywała się w taki sposób, że założenie, że ją cokolwiek obchodzi, wydawało się na wyrost. Chyba tak jak wuj uważała, że problem nie istnieje, tak długo jak Hinata robi dokładnie to, czego się od nie wymaga. I nie zadaje pytań. A obszar jej zmartwień ograniczał się tylko do kuchni.

Hinata poszła do swojego pokoju. Nie mogła widzieć, że gotowanie w tym momencie nie interesowało jej ciotki w ogóle. Kobieta usiadła na stołku kuchennym, który był jedynym krzesłem w tym tradycyjnie urządzonym domu. Ukryła twarz w dłoniach.

***

- Jeśli jeszcze kiedykolwiek przyjdzie mi do łba, żeby poprosić cię o jakąś przysługę to mi przypomnij, żebym go sobie odstrzelił.

Temari po raz pierwszy słyszała, żeby Neji wypowiadał się takim językiem, z czego wniosek był prosty – był bardziej wściekły, niż się spodziewała. Ale trudno, to było wliczone w koszty.

Jego wzburzenie było zrozumiałe, niemniej jednak Temari nie zamierzała pozwolić na siebie naskakiwać. Tym bardziej, że sama była podenerwowana. Fakt stracenia trzech godzin na prowadzenie pustych dialogów irytował ją jeszcze bardziej niż konieczność założenia niewygodnego kimona. Poza tym, mieszkała poza domem rodzinnym wystarczająco długo, by zapomnieć, jak niewygodnie spożywa się posiłki na podłodze.

- Trzeba było na samym początku powiedzieć, że oczekujesz ode mnie, że będę kłamać – odparła jadowicie.

- Wystarczyłoby ugryźć się w język, zamiast mówić rzeczy niepotrzebne – odparował Neji.

Zaparkował samochód przed jej domem, ale Temari nie wysiadała. Czuła potrzebę wyjaśnienia tej sytuacji.

Chłopak popatrzył na nią w sposób który wybitnie wyrażał, że życzy sobie, żeby zniknęła mu z oczu.

- Jesteś niezrównoważona. Normalni ludzie nie mówią obcym, że ich matka popełniła samobójstwo.

- Odpowiedziałam na bardzo precyzyjnie postawione pytanie. Poza tym wiesz, w cywilizowanym świecie, wypytywanie się kogoś przy pierwszym spotkaniu o jego rodzinę do dziesięciu pokoleń wstecz byłoby uważane za nietakt – zauważyła Temari opryskliwie.

- Twój cywilizowany świat bardzo różni się od mojego – odparł Neji prostolinijnie.

- To akurat doskonale wiem i nawet nie oczekiwałam niczego innego – stwierdziła dziewczyna.

- To nie mogłaś dostosować się do sytuacji i zachowywać się tak, jak się tego oczekuje?

Temari wzruszyła ramionami.

- Nie powiesz chyba, że popełniłam jakieś wykroczenie przeciwko etykiecie. Teraz jesteś wściekły, ale może kiedyś jeszcze uznasz, że się nieźle złożyło. Może następnym razem, jak będziesz chciał przyprowadzić koleżankę, twojego ojca zainteresuje coś więcej, niż tylko jej nazwisko i czy tatuś reprezentuje odpowiednie poglądy polityczne.

- Skoro tak bardzo ci się nie podoba, że zaprosiłem cię z powodu twojego nazwiska, trzeba było odmówić. Albo przynajmniej uprzedzić, że zamierzasz odstawić szopkę.

Temari przygryzła wargi. Irytowało ją, że Neji wyolbrzymia. Jakby nie było, przez cały uciążliwy wieczór powiedziała tylko to jedno niewłaściwe słowo – samobójstwo. Pan Hyuuga po prostu powinien nie chcieć więcej mieć z nią do czynienia. Nie sądziła, by Neji mógł mieć z powodu jej zachowania jakieś problemy, a chyba nie spodziewał się, że ona będzie teraz co jakiś czas odgrywać damę przed jego rodzicami. Miała tylko przyjść na obiad, żeby nabrali przekonania, że ich syn obraca się we właściwym towarzystwie, nie musieli jej polubić.

- Nie możesz sobie nawet wyobrazić, co bym powiedziała, gdybym chciała odstawić szopkę – powiedziała, nie siląc się na uprzejmość. – Swoją drogą, skoro masz zacofanych rodziców, powinieneś ich uświadomić, że gdy ktoś ma odpowiednie pochodzenie, wcale nie musi być dobrą partią do małżeństwa. Większość rodzin z tak pogardzanych przez was „nizin” społecznych ma znacznie mniej wstydliwą przeszłość niż niejeden ród w umiłowanych „wyższych” sferach. Swoją drogą, twój ojciec tak bardzo zamilkł na moją rewelację, a jestem pewna, że mógłby podzielić się sensacyjkami z historii waszego klanu. Spotkanie przebiegłoby znacznie ciekawiej.

Neji popatrzył na nią chłodno.

- Odwal się od mojej rodziny.

Temari prychnęła ze złością. Teraz już się naprawdę nakręciła.

- Dlaczego? Czyż ty nie uczepiłeś się mojej? Czy twój ojciec nie przywitał mnie tak uprzejmie tylko dlatego, że wielkim szacunkiem darzy ród, o którym nic nie wie? Człowieka, którego nigdy nie poznał? Jeśli  jest choć odrobinę normalny, znając mojego ojca nigdy by się z nim nie przywitał na ulicy. Moja darzona wielką estymą rodzina jest tak popieprzona, że twój ojciec powinien być znacznie bardziej zadowolony, gdybyś przyprowadził na tę kolacyjkę kogoś z eta.

Neji uniósł brwi w wyrazie zniecierpliwienia.

- Widzę, że masz ochotę mnie pouczać, ale daruj sobie. Nic nie wiesz o mojej rodzinie.

Temari wykrzywiła pogardliwie wargi.

- Nie wiem i mówiąc szczerze nawet nie chcę wiedzieć, ale sądzę, że twój wiedza też jest niewielka.

Neji miał taki wyraz twarzy, jakby zamierzał zakląć. Zlustrował ją spojrzeniem.

- O czym ty mówisz?

Temari wzruszyła ramionami. Pierwotnie nie zamierzała wdawać się z nim w dyskusje, teraz myślała tylko o tym, żeby zetrzeć mu z twarzy cholerne przekonanie o własnej racji.

- Wiesz, mój dziadek ma w domu ogromną bibliotekę, w której przechowuje setki sztuk niepotrzebnego śmiecia – powiedziała pozornie bez związku. – Pamiętniki, kroniki, pamiątki rodzinne. Wystarczająca ilość materiałów, żeby otworzyć muzeum. Swoją drogą, pewnie warto by było to zrobić, żeby wywlec na światło dzienne zepsucie klas wyższych. Gdy byłam dzieckiem, nie wolno nam było nawet zbliżać się do tych zbiorów, ale kiedyś z Gaarą skorzystaliśmy z okazji, żeby zapoznać się z historią klanu, Nie uwierzyłbyś, że w jednej rodzinie mogło być aż tylu złodziei, pedofili i pospolitych dziwek.

Neji spojrzał na nią niechętnie. Wyglądało na to, że w końcu nie wie, co powiedzieć.

- Myślę, że jakbyś się zagłębił w przeszłość własnego szanowanego klanu też byś znalazł mnóstwo ciekawych rzeczy. Małżeństwa wśród bliskich krewnych prowadzą do wypaczeń.

Neji przymknął oczy.

- Temari, ty naprawdę… odchrzań się, dobrze?

- Bardzo chętnie, a ty odchrzań się ode mnie – zripostowała dziewczyna. – A jeśli potrzebujesz dobrej wymówki, żeby twój ojciec przestał snuć dla ciebie plany matrymonialne, może powinieneś skorzystać z patentu mojego brata, Kankuro. Kiedy moi rodzice przedstawili mu córkę znajomych, powiedział, że jest gejem. Nie uwierzyłbyś, jak mu to ułatwiło życie.