Rozdział 28. Układy

Ino, gdy weszła do domu, zostawiła tylko buty w przedpokoju i weszła do salonu w kurtce. Usiadła w fotelu.

Zwykle nie cieszyła się z weekendów, a teraz na domiar złego wolne dni od szkoły oznaczały, że będzie musiała spędzić czas z matką. Ale mimo wszystko była zadowolona, że ten tydzień się skończył. Z drugiej strony, w poniedziałek będzie musiała wrócić do szkoły i zmierzyć się z nieciekawą rzeczywistością.

Temari, za każdym razem gdy ją spotykała, obdarzała ją takim spojrzeniem jakby patrzyła na okropnego robala. Przez te kilka dni ani razu nie odezwała się do Shikamaru, a niektóre osoby w szkole zachowywały się tak, jakby sądziły, że to jej – Ino – wina. Skandalizująca scena, którą wcześniej wszczęła Sakura, najwidoczniej pobudziła ich wyobraźnię.

Wiadomość o tym, że Shikamaru pokłócił się z Temari rozeszła się wśród uczniów pierwszych klas z prędkością światła. Można było się tego spodziewać, bo dziewczyny były żywo zainteresowane tym tematem. Nie wiadomo dlaczego, Ino zaczęła być łączona z tą sprawą.

Miała w liceum opinię kokietki, a teraz jeszcze została obdarzona etykietką dziewczyny, która wyrywa cudzych chłopaków dla rozrywki. Złościło ją to, bo przecież nie miała z tym nic wspólnego. To nie jej wina, że tych dwoje nie potrafi się dogadać.

Właściwie, ta sytuacja powinna ją cieszyć, ale tak nie było. Shikamaru był w złym humorze i nie widziała możliwości, żeby się z nim porozumieć. Oprócz tego, trudno było nie zauważyć, że przez szkolnych plotkarzy Temari i Shikamaru zaczęli być traktowani jako para. Więc to Temari miałaby być jego dziewczyną, a ona, Ino – tą drugą, która stara się namieszać w ich związku. To było trudne do przyjęcia upokorzenie. Czuła złość, musząc znosić rzucane ukradkiem ciekawe spojrzenia. Czuła się trochę lepiej, gdy wyobrażała sobie, jakie miny zrobiłyby wszystkie te idiotki, gdyby wiedziały, że swego czasu okręciła sobie „boskiego” Shikamaru wokół palca.

Ale humor psuła jej jeszcze niezrozumiała postawa Sakury. Gdy podeszła do niej wtedy na korytarzu, Ino sądziła, że chce ją przeprosić, wręcz błagać o przebaczenie. A tymczasem Sakura powiedziała jej, że nie uważa, by musiała się jej tłumaczyć ze swojego zachowania, skoro ona sama robiła gorsze rzeczy i nigdy nikomu się z tego nie tłumaczyła. I że, skoro obie się nawzajem zawiodły, to powinny teraz w równym stopniu się postarać poprawić swoje zachowanie, a nie oczekiwać przeprosin.

Właściwie, Ino była zaskoczona że Sakura teraz nagle wykazała się zdrowym rozsądkiem, mimo że od pewnego czasu zachowywała się jakby była w amoku. Ale, z drugiej strony, bardzo ją to zirytowało. Wiedziała, że Sakura ma sporo racji, ale nie wyobrażała sobie, że może jej tak po prostu puścić płazem ostatnie zachowanie.

Jakby nie było, ona ostatnio starała się przynajmniej zachowywać jak lojalna przyjaciółka. Jej wina polegała na nie dopowiedzeniu czegoś, ale miała ku temu swoje powody. A Sakura powiedziała za dużo, tylko po to, żeby zrobić jej na złość.

Ino czuła, że jej przyjaciółka powinna w jakiś sposób za to odpokutować. Ale z drugiej strony wiedziała, że to teraz już bez znaczenia… Zresztą, teraz przynajmniej sytuacja była jasna. Shikamaru najwidoczniej myślał, że Ino chce wrócić do ich dawnej przyjaźni, i udawać, że nic więcej między nimi nie było. Ale to przecież niewykonalne, i wyskok Sakury powinien był mu to uświadomić.

Pozostawała jednak kwestia, co ona w tej sytuacji powinna zrobić. Powiedzieć Sakurze, że ma rację i że nic się nie stało? Czas płynął i powinna była zająć jakieś stanowisko. Mogła się nadal obrażać, ale dokąd ją to zaprowadzi? Sakura może po prostu w pewnym momencie stracić cierpliwość.

Nie potrafisz budować pozytywnych relacji z ludźmi, przypomniała sobie słowa Kimiko. Tak, jej matka miała wtedy rację, jedyne co Ino zawsze potrafiła, to porządnie wszystko schrzanić. Ale czy aby na pewno była pod tym względem od niej różna? Swoich wad nie odziedziczyła przecież po ojcu. On był pod każdym względem doskonały.

W tym momencie przyszło jej do głowy, że to dziwne, iż Kimiko nie pojawiła się w drzwiach zaraz po jej wejściu by upewnić się, że nie zabrudzi butami jej nieskazitelnie połyskujących bielą podłóg. Przyszło jej do głowy, że może matka wyszła znowu na jakieś przyjęcie – ale nie było to prawdą. Kobieta właśnie pojawiła się w drzwiach salonu.

- Dobrze, że już jesteś. Zaraz podaję obiad – powiedziała nienaturalnie uprzejmym głosem.

Ino wstała i popatrzyła na nią z nieukrywanym zdziwieniem.

- Od kiedy gotowanie jest twoim hobby? – odezwała się z sarkazmem. - Życzę smacznego, ja już jadłam – dodała szybko, widząc że Kimiko najwidoczniej chce coś powiedzieć.

Matka przymrużyła oczy.

- Co nie zmienia faktu, że teraz zjesz ze mną obiad.

Ino przygryzła wargi. Nie miała ochoty teraz się z nią przegadywać. Ta kobieta naprawdę ostatnio robiła wszystko, żeby działać jej na nerwy.

- Nie jestem przyzwyczajona do domowego jedzenia – oświadczyła cierpko. – Poza tym, nie mam czasu. Muszę odrobić francuski, jeśli pozwolisz.

- To za chwilę, a tymczasem… - zaczęła Kimiko, ale Ino nie pozwoliła jej skończyć. Nie słuchała zupełnie, co matka ma jej do powiedzenia. Jej wzrok padł na pręgowaną kotkę, która przechodziła właśnie przez salon.

- A tymczasem zabiorę Kleopatrę na spacer – poinformowała. – Jest ostatnio strasznie zestresowana, nawet ona nie lubi już przebywać w tym domu – z satysfakcją zarejestrowała kątem oka zszokowaną minę matki, ale nie dając jej czasu na reakcję podbiegła do kotki i wzięła ją na ręce. Kleopatra, nieprzyzwyczajona do takiego traktowania, prychnęła. Ino jednak zlekceważyła jej humory i udała się prosto do przedpokoju, gdzie zaczęła w pośpiechu ubierać buty.

- No, dlaczego patrzysz z taką pretensją? – odezwała się do kotki, która przysiadła pod drzwiami obrażona. – Choć raz się na coś przydaj, mały darmozjadzie.

***

Niebo było nieskazitelnie błękitne. Nieliczne chmurki przemykały leniwie, ciesząc oczy przypadkowego obserwatora.

Shikamaru, który lubił na zakończenie ciężkiego tygodnia w szkole poświęcić trochę czasu na bezmyślne przyglądanie się chmurkom po lekcjach, tym razem jakoś nie mógł zbyt długo skupić się na tej czynności. Ktoś mu bezczelnie w tym przeszkodził.

- Nie szkoda ci marnować czasu na obserwacje meteorologiczne? – zapytała z naganą w głosie Temari, która usiadła tuż obok na trawie.

- No tak, to powinna być twoja działka – odparł szatyn z przekąsem. Nawet na nią nie spojrzał, choć kosztowało go to wiele wysiłku. – Ale może po prostu powinnaś zmienić wybór zawodu.

- Może. Mam jeszcze sporo czasu na podjęcie decyzji, nie uważasz? – zapytała dziewczyna swobodnie.

Tym razem Shikamaru odwrócił się w jej stronę.

- Chciałaś pogadać, tak więc jestem. Ale przejdź do konkretów. Co skłoniło cię do zerwania ślubów milczenia?

 - Widzę, że jesteś zły – stwierdziła Temari, przyglądając mu się badawczo.

Shikamaru zaprzeczył.

- Nie jestem zły, ale nie ukrywam, że jestem dość zaskoczony. Myślałem, że jesteś śmiertelnie obrażona, bo dopuściłem się świętokradztwa, czepiając się twojego brata.

Rzeczywiście, był zaskoczony, że Temari nagle chciała z nim porozmawiać. Sprawiała wrażenie bardzo upartej osoby, która gdy już raz coś sobie wymyśli, nie zmienia zdania ot, tak. Oprócz tego udawała dziewczynę nie do zdobycia, a to zaczynało go już irytować.    

- Powiedzmy to sobie szczerze, tu nie chodzi tylko o Gaarę – powiedziała szesnastolatka.

Shikamaru nie potrzebował zbyt wiele czasu na odpowiedź.

- Rzeczywiście, raczej nie tylko o niego.

Temari zganiła go spojrzeniem, niezadowolona, że wtrąca się w jej wypowiedź.

- Tak naprawdę, po prostu nie chcesz mi ustąpić – oceniła.

Tym razem Shikamaru zastanowił się, zanim zareagował.

- A nie jest przypadkiem tak, że to ty koniecznie chcesz postawić na swoim?

Temari potrząsnęła głową.

- Wydaje ci się, że życie to partia szachów, i zawsze jedna osoba musi chcieć uzyskać przewagę?

Shikamaru był rozbawiony tym porównaniem. Skąd jej to przyszło do głowy?

- Czasami mi się tak wydaje. Ale tylko wtedy, kiedy rozmawiam z tobą – powiedział pół żartem, pół serio.

Ale Temari nie była w nastroju do żartów.

- W takim razie się nie dogadamy – stwierdziła.

Jednak Shikamaru złapał ją za rękę, zanim zdążyła się ruszyć się z miejsca.

- Jaki proponujesz kompromis? – zapytał.

Temari zawahała się.

- Musisz spróbować mnie zrozumieć – powiedziała, patrząc na niego poważnie.

Nadal trzymał jej dłoń, nie próbowała się uwolnić.

- Z jednej strony jesteś ty, a z drugiej strony Gaara. Nie każ mi wybierać, na kim bardziej mi zależy.

- A uważasz, że musisz wybierać? – zapytał Shikamaru beznamiętnie.

Temari przygryzła wargi.

- Z twojego punktu widzenia to tak prosto wygląda? – Temari prychnęła. – Zachowujecie się, jakbyście w każdej chwili mogli sobie skoczyć do oczu, tylko chwilowo testujecie, kto pierwszy straci cierpliwość.

- Przesadzasz – ocenił Shikamaru.

- Być może, ale dla mnie to jest niekomfortowa sytuacja. Nawet nie próbowaliście się dogadać. A do tego, żeby się nienawidzić, też nie macie wystarczających powodów, więc czy naprawdę tak wiele by was kosztowało zamienić parę słów?

Shikamaru starał się nie bagatelizować sytuacji, chociaż z jego punktu widzenia dziewczyna wynajdywała sztuczne problemy.

- Dlaczego to mnie o to pytasz?

Spojrzała na niego, jakby pytał o rzeczy oczywiste.

- Bo potrafisz spojrzeć na to bardziej racjonalnie. A ponad to, to ty nie lubisz Gaary, nie odwrotnie.

Shikamaru uniósł brwi.

- No tak. On pała do mnie wyraźną sympatią.

- Toleruje cię – odparła Temari. – Ty za to udajesz, że Gaara nie istnieje. Ale on jest moim bratem, czy ci się to podoba czy nie.

Shikamaru wypuścił jej dłoń.

- Ta rozmowa do niczego nie prowadzi – stwierdził.

Temari nie odpowiedziała.

Shikamaru pomyślał, że w tej sytuacji powinni uznać sprawę za zakończoną. Zresztą, może nie warto zawracać sobie głowy, skoro nie potrafią dojść do porozumienia nawet w tak prostej sprawie.

Zazwyczaj, kiedy spotykał się z dziewczynami, odpuszczał sobie przy pierwszym poważniejszym konflikcie. A już na pewno wycofywał się w momencie, kiedy ta druga strona zaczynała wynajdywać problemy.

Tylko raz próbował mimo wszystko utrzymywać związek. Teraz tego żałował, bo nie pozostała po nim nawet przyjaźń.

- Miałam dwanaście lat, kiedy umarli nasi rodzice – powiedziała nagle Temari, nie patrząc na niego. – Byłam w szoku, że coś takiego w ogóle mogło się stać. Kankurou zaczynał wtedy studia, zresztą od dawna nie mieszkał w domu, a nasz dziadek nie chciał mieć z nami nic wspólnego.

Shikamaru przyglądał jej się uważnie. Temari sprawiała wrażenie, jakby musiała starannie dobierać słowa.

- Jak oni zginęli? – zapytał po chwili. Wydawało się, jakby dziewczyna zamierzała coś powiedzieć, ale się rozmyśliła. Spojrzała na niego.

- To był wypadek. Koszmarny. Byłabym wdzięczna, gdybyś więcej o to nie pytał – zawahała się. – W każdym razie, potem trafiliśmy do placówki wychowawczej w zacofanej mieścinie, i to były najgorsze lata mojego życia. Miałam tylko Gaarę. I on jest jedyną osobą, na którą zawsze mogłam liczyć. Rozumiesz teraz, dlaczego to jest tak ważne, żebyś chociaż spróbował go poznać, zanim zaczniesz ferować wyroki?

Shikamaru zastanawiał się przez chwilę, jak dobrać słowa.

- Twoim zdaniem trudna przeszłość usprawiedliwia to, kim jest?

- A skąd ty wiesz, kim on jest? – uniosła się Temari. – Widzisz tylko to, co wszyscy inni, czyli byłego dilera, który wyglądem i zachowaniem nie pasuje do twojego wyobrażenia porządnego człowieka. Nie przyszło ci do głowy, że Gaara tylko dostosował się do okoliczności? Kiedyś wykreował dla siebie określony wizerunek, bo byliśmy otoczeni ludźmi, którym nie dało się na spokojnie wytłumaczyć, żeby pilnowali swojego nosa, tylko trzeba było ich zastraszyć.

- I dlatego też handlował dragami – zauważył Shikamaru z przekąsem. Pomimo, że starał się ją zrozumieć, i tak uważał, że Temari za bardzo „wybiela” Gaarę.

- Uważasz, że jeśli ktoś popełnił błąd, którego ty nigdy byś nie popełnił, to nie zasługuje na drugą szansę? – spytała dziewczyna.

Shikamaru zastanowił się. Było to celne pytanie.

- Możliwe. Nie próbowałem tego analizować – stwierdził.

Temari już tego nie skomentowała.

- Możemy umówić się, że Gaara ma czyste konto – powiedział po chwili. – Ale moim zdaniem to nie potrwa długo.

Temari przypatrzyła mu się podejrzliwie.

- Ale jak na razie, jest czysty – upewniła się.

- To nie oznacza, że będę wokół niego skakać, żeby uzyskać jego błogosławieństwo.

 ***

Przecież odwróciła się tylko na chwilę.

I nie ma jej. Nie ma.

Gdzie ten wredny kot mógł sobie pójść?

Koty są inteligentne, nie mogła się ot tak zgubić.

Zresztą, Kleo jest zbyt leniwa, żeby wybrać się samowolnie na wycieczkę… Wróci.

Po dziesięciu minutach rozglądania się po parku zaczęła w to wątpić.

Brawo, Ino, nawet kota nie potrafisz upilnować.

To był doprawdy genialny pomysł, żeby zabrać ją na spacer. Ta kotka nie wytyka nosa poza ogród, zresztą niechętnie w ogóle rusza się z domu.

Jak nic obraziła się i poszła.

To przecież kot, wróci… Albo właśnie nie.

Mogła też zwyczajnie pójść sobie do domu.

Ale jeśli tego nie zrobiła, to gdzie jest?

- Szukasz czegoś?

Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć, kto się do niej odezwał. Tylko ciekawe, co Gaara tutaj robi.

- Szukam kogoś – powiedziała z naciskiem, rzucając mu pełne złości spojrzenie. Po chwili zreflektowała się. – Widziałeś może kota?

Gaara spojrzał na swoje buty, co uznała za przejaw złego wychowania.

- Tego kota?

Ino podążyła za jego wzrokiem. Nie mogła w to uwierzyć.

Kleopatra nie tylko do niego podeszła, ale wręcz łasiła się.

Co za wyrachowane stworzenie.

Popatrzyła na Gaarę, który był niezwykle zadowolony widząc jej wyraz twarzy.

- Uprowadziłeś ją! – powiedziała ze złością.

- Nie, to ten kot się do mnie przyczepił. Więc możesz go sobie już zabrać. Właściwie, pomyślałem, że kogoś mi przypomina. Całkowity brak instynktu samozachowawczego, co ty mu zrobiłaś?

Ino przymrużyła powieki. Co za arogancja.

- To nie jest on, to kotka – powiedziała jedyną rzecz, która przyszła jej do głowy. – Ma na imię Kleopatra.

Gaara pokręcił głową z niesmakiem.

- Zaczynam rozumieć, dlaczego od ciebie ucieka – stwierdził nieuprzejmie. – Może powinnaś wyprowadzać ją na smyczy? W pobliżu jest wietnamska restauracja, ten mały tłuścioszek jest idealny do ich menu.

Ino uśmiechnęła się krzywo.

- Wiesz, miałam kiepski dzień, ale czegoś brakowało mi do pełni nieszczęścia. Teraz widzę, że tym czymś jest twoja osoba. Możesz za mną nie chodzić?

Gaara zastanowił się.

- A wygląda, że za tobą chodzę?

- To taka zakamuflowana sugestia. Nie wiem, co tu robisz, ale mógłbyś się ulotnić i przestać napastować mojego kota.

- Mówiłaś, że to kotka – odparł a z satysfakcją.

Ino popatrzyła na łaszącego się u jego nóg zwierzaka.

Świat staje na głowie. To nie może być jej kot.

- Kleo, do domu – syknęła niechętnie.

Kleopatra łypnęła na nią jednym okiem.

- Wydaje ci się, że to pies? – odezwał się Gaara z rozbawieniem.

Ino spojrzała na niego.

- Karmiłeś ją rybami – rzuciła oskarżycielsko.

- Z arszenikiem – potwierdził chłopak niedbale. – Nic jej nie dałem – sprostował, widząc jej przerażoną minę. – Nie lubię kotów. Ale, pomijając to, nawet dobrze się składa, że cię tu spotkałem. Mamy coś do omówienia. Nie mam czasu, więc bądź tak miła i mów konkretnie. Co ważnego powstrzymuje cię przed zrealizowaniem twojej części umowy?

Wiedziała, że poruszy ten temat.

- Nie mam wobec ciebie żadnych zobowiązań – oświadczyła z przekąsem.

Gaara nie okazał zdziwienia.

- Jak twoja ocena z francuskiego?

- Dziękuję, bardzo dobra. Przydałeś się.

- Szkoda, że niczego się przy okazji nie nauczyłaś – odrzekł Gaara ironicznie. – Ale, rzeczywiście, ta wiedza i tak nie jest ci potrzebna. Powinnaś raczej nauczyć się doić krowy. Chyba, że egzamin też ktoś za ciebie napisze.

Mógłby sobie darować te złośliwości, pomyślała niechętnie dziewczyna.

- Jednego nie rozumiem, więc wytłumacz mi proszę. Jakim cudem jesteś na kursie zaawansowanym, skoro nie znasz podstaw?

- Dawałam łapówki – odparła ironicznie.

- Tak myślałem.

Ino uważała, że Gaara nie jest odpowiednią osobą, żeby prawić jej kazania, ale czuła się głupio. Ten samozwańczy geniusz – pewnie myślał, że jest kimś, bo zna trzy języki obce – uważał zapewne, że jest umysłowo opóźniona. Faktem było, że właściwie sam napisał to wypracowanie, ale jego oburzenie nieznajomością gramatyki było niesłuszne. Przynajmniej znała sporo słówek.

- Mam dla ciebie propozycję – powiedział nagle prawie uprzejmym tonem.

Popatrzyła na niego podejrzliwie.

- Niech zgadnę, jej warunkiem jest, że pogadam z Shikamaru.

- Jej warunkiem jest, że się z nim dogadasz, i to szybko – doprecyzował siedemnastolatek. - Wówczas ja pomogę ci podwyższyć twój żałosny poziom języka, dostaniesz ten certyfikat, a krowy będą musiały poradzić sobie bez ciebie.

Ino zastanawiała się, jaki w tym wszystkim tkwi haczyk. Gaara ewidentnie do czegoś dążył, ale nie potrafiła się domyślić, o co właściwie mu chodzi.

- Nie muszę ci chyba tłumaczyć, że to dla ciebie bardzo korzystny układ?

Ino skinęła głową.

- Jest bardzo korzystny, i mogę nawet się na niego zgodzić – powiedziała, chociaż wiedziała doskonale, że nie „dogada się” ot, tak z Shikamaru. Przy ostatniej rozmowie dał jej do zrozumienia, że nie będzie podtrzymywał tej znajomości, jeśli nie będzie z nim szczera. Nie rozumiała, dlaczego tak mu zależy, żeby opowiadała mu o swoich problemach z rodzicami. Czy sądził, że wtedy zrozumie, dlaczego dwa lata temu go oszukała, i będzie mógł się z nią przyjaźnić?

Przyjaźń. Już nie wiedziała nawet, czy aby na pewno tego chciała.

- Ale do czego jestem ci potrzebna?

Gaara przyjrzał jej się badawczo, jakby się zastanawiał, czy warto ją wtajemniczać.

- Zapewne uznasz, że jestem złośliwy, ale twój przyjaciel wygląda na pantoflarza.

Ino przymrużyła oczy.

Ciekawe, skąd wysnuł taki wniosek.

- Jak zapewne zauważyłaś, Temari jest trochę apodyktyczna, więc Nara będzie potrzebował kogoś, kto nie pozwoli, żeby zrobiła sobie z niego podnóżek – zastanowił się. – Wiesz, co to jest metafora, prawda?

Obdarzyła go lodowato zimnym spojrzeniem.

- Więc moja rola ma polegać na tym, żeby robić twojej siostrze na złość – skwitowała, nie kryjąc entuzjazmu.

- Nie nazwałbym tak tego – odparł Gaara.

- Wszystko jedno. Przyznam, że nawet nie zauważyłam, kiedy stałeś się fanem Shikamaru. Jak to się stało?

Gaara nie uznał za stosowne jej odpowiedzieć.

- Daj znać, gdy rozważysz moją propozycję– powiedział.

Ino zastanowiła się.

- Zawsze musisz mieć wszystko pod kontrolą, prawda?

- Słucham?

- Skoro okazało się, że Temari jest nieposłuszna, a Shikamaru się ciebie nie boi, uznałeś że ustąpisz, ale na twoich warunkach. Cały czas chcesz ją kontrolować – potrząsnęła głową. – Cieszę się, że nie mam brata.

Gaara uniósł znacząco brwi.

- Mimo, że przydałby ci się ktoś, kto by cię pilnował?

Ino wzruszyła ramionami.

- To tylko twoje zdanie.