14. Zbieg okoliczności?

Ino była zaskoczona, gdy Temari zaproponowała, żeby wyszli gdzieś wieczorem we trójkę z Shikamaru. Ale doszła do wniosku, że to dobry znak. Wyglądało na to, że Temari postanowiła wyciągnąć do niej rękę na zgodę. Niezrozumiałe było, dlaczego akurat w tym momencie, ale Ino postanowiła nie doszukiwać się w tym drugiego dna. Nadal nie pałała sympatią do Temari, pomyślała jednak, że Shikamaru odetchnie z ulgą, gdy wreszcie zaczną się do siebie odnosić jak osoby cywilizowane. Ostatnio w ich relacjach brakowało oznak podstawowego szacunku dla przeciwnika, z punktu widzenia szatyna to musiało być więcej niż męczące.

- Powiem szczerze, nie rozumiem, dlaczego wybrałaś akurat ten lokal – stwierdziła, kiedy weszli do  klubu jazzowego. Pub był znacznie mniejszy niż „Tajemniczy ogród”, ale Ino jakoś nie odniosła wrażenia, żeby było tu przytulniej. W ich ulubionym klubie przynajmniej obowiązywał zakaz palenia, a tutaj było aż gęsto od dymu papierosowego. Jej akurat bardzo to przeszkadzało.

- Ja też nie – zgodził się z nią Shikamaru, który rozglądał się dookoła z niezadowolonym wyrazem twarzy. – I proponuję jednak zmienić knajpę.

Temari machnęła ręką.

- Dajcie spokój. Trochę odmiany jeszcze nikomu nie zaszkodziło, mówicie jak emeryci. Tam jest wolny stolik – ruszyła zdecydowanie przed siebie.

Ino zacisnęła zęby, żeby nie powiedzieć nic szyderczego. Nie podobało jej się, że Temari nią też chce rządzić. Ale uczyniła przecież silne postanowienie, że postara się zrobić wszystko dla załagodzenia konfliktu. Poszła więc za Temari w strategicznie wybrany punkt na sali. Dziewczyna powiesiła torebkę na krześle. Ino zamierzała usiąść obok, ale coś sprawiło, że zastygła w bezruchu obok stolika, nie zajmując miejsca.

Parę metrów dalej, dokładnie naprzeciwko, zobaczyła Gaarę. Stał bokiem do nich i rozmawiał z dziewczyną o farbowanych na ciemny blond włosach spiętych w kucyk.

A więc to tutaj Gaara umówił się z byłą na randkę. Ino odwróciła od nich wzrok i spojrzała z wściekłością na Temari.

- Towarzystwo stanowi o wyjątkowości tego klubu? – odezwała się sarkastycznie. Zupełnie nie wiedziała, jak powinna się zachować. Nie wierzyła w aż tak złośliwe zbiegi okoliczności. W złośliwość niektórych ludzi – już tak.

Temari nie próbowała udawać, że nie wie, w czym problem.

- I mają tu dobre piwo.

Ino miała ochotę porządnie ją trzepnąć.

- Nie zmieniaj tematu, dobrze?

Shikamaru, dla którego wystarczył jeden rzut oka, żeby ocenić rozmiary potencjalnych szkód, postanowił interweniować.

- Zwijajmy się stąd – powiedział.

Temari popatrzyła na niego ze zniecierpliwieniem.

- Spokojnie, nie przesadzaj. Co z tego, że Gaara tu jest? Możemy po prostu – zawahała się przez sekundę – podejść i pogadać.

Ino nie zamierzała nawet tłumić wściekłości.

- W co ty sobie pogrywasz?

Temari zrobiła minę urażonej damy.

- Nie rozumiem.

Ino patrzyła na nią z jawną odrazą.

- Daruj sobie. W życiu nie przyszłoby mi do głowy, że jesteś aż tak pospolita. Tak strasznie ci zależało, żebym tu przyszła? Po co właściwie? Żeby Gaara nas tutaj zobaczył i uznał, że go śledzę? To jest twoja genialna intryga? Żałosne.

Temari nie zamierzała słuchać spokojnie jej obelg, a Ino nie powiedziała nawet połowy tego, co cisnęło jej się na usta. Niespodziewanie odezwał się Shikamaru, który na ogół starał się trzymać jak najdalej od takich sytuacji.

- Zanim zaczniecie szarpać się za włosy, wychodzimy.

Obie spojrzały na niego.

- Kto nagle uczynił cię prowodyrem tej imprezy? – skomentowała Temari opryskliwie.

- Zamknij się – odparł szatyn.

Temari popatrzyła na niego w taki sposób, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Ino nawet nie zdążyła zastanowić się nad niezwykłością tej sytuacji. Odruchowo odwróciła wzrok i spojrzała na gawędzącą parkę.

Tylko, że oni już nie rozmawiali, przeszli do komunikacji niewerbalnej, co wcale nie wykluczało strategicznego wykorzystania języka. Byli przy tym tak ciasno spleceni, że nawet z odległości tych paru metrów trudno było stwierdzić, gdzie są czyje ręce.

Kilka sekund minęło, nim dotarło do niej, że jej znajomi prowadzą obok ożywioną dyskusję.

- Wydaje ci się, że kim jestem, żeby tak ze mną rozmawiać, twoją matką?

Shikamaru ewidentnie miał dość.

- Zostań jak chcesz. Mało mnie to obchodzi. Ino, idziesz?

Nie zareagowała, więc szturchnął jej ramię. Popatrzyła na niego.

- Nie idę.

Shikamaru miał taki wyraz twarzy, jakby miał ochotę coś rozwalić.

- Włącz myślenie. Najlepiej skierowane na drzwi.

Ino wolała, żeby w tej chwili się nie wypowiadał.

- Odwal się, dobrze?

Odwróciła wzrok w dobrze znanym sobie kierunku, tylko po to by stwierdzić, że tamtych dwoje nadal tkwiło tam w niezmienionej pozycji, która przywodziła na myśl „Pocałunek” Gustawa Klimte’a.

Spojrzała na Shikamaru w sposób, który, jak jej się wydawało, był wystarczająco wyraźnym sygnałem, że nie życzy sobie jego towarzystwa. Temari znowu powiedziała coś, co prowokowało sprzeczkę. Ino zostawiła ich tam gdzie stali i szybko ruszyła w pożądanym według Shikamaru kierunku, ale nie wyszła z klubu, tylko podeszła do baru. Za ladą stał młody chłopak i wycierał kufel po piwie.

- Raz drinka, tylko jakiegoś mocnego – powiedziała szybko. Nie znała się na nazwach.

- Przepraszam, ale muszę trzymać się przepisów, dowód proszę.

Ino powstrzymała się, żeby nie zakląć. Właśnie dlatego chciała iść do „Tajemniczego ogrodu”, tam nikt nie pytał o dowód. Przynajmniej, gdy kupowało się piwo. A ten koleś, który stał przed nią, mógł być od niej maksymalnie cztery lata starszy, i to ją tylko dodatkowo rozdrażniło.

- Jak będziesz miał ten kufel na twarzy, też będziesz musiał się trzymać przepisów? – rzuciła desperacko. Wcale nie oczekiwała, że to poskutkuje. Ale chłopak poparzył na nią dziwnie, odwrócił się i położył kieliszek na ladzie. Zanim napełnił go trunkiem, podał cenę.

- I wiesz, na twoim miejscu bym… - zamilkł, gdy wypiła wszystko jednym haustem. Skrzywiła się, bo nie była przyzwyczajona do mocnego alkoholu. Wyjęła portmonetkę z torebki i podała mu wszystkie pieniądze.

- Hm, nie wiem, czy mam wydać – powiedział barman niepewnie. Uznała, że liczy na przejaw wyjątkowej głupoty z jej strony, alkohol na pewno nie sprzedaje się słabo w takich miejscach i o tej porze powinno być  dużo pieniędzy w kasie. Chłopak mógł też pomyśleć, że zapłaciła fałszywkami, żeby wyłudzić pieniądze, ale tego nie wzięła pod uwagę.

- Drugi raz to samo.

- Eee… Może zaproponuję coś mniej… coś tańszego – poprawił się szybko.

- To będzie wystarczająco dobre. Chociaż nie, chwila, niech pomyślę… Daj czerwone porto, ale w szklance. I do pełna – mina chłopaka nie umknęła jej uwagi. – Chyba, że mam zgłosić przełożonym, że sprzedajesz alkohol nieletnim.

Chłopak popatrzył na nią bardzo niepochlebnie, ale odwrócił się, zdjął z półki butelkę wina i napełnił  szklankę.

- Coś jeszcze dla szanownej pani? – rzucił spode łba.

Przymrużyła oczy.

- Reszta dla ciebie.

Podniosła ze stołu szklankę, wstała i zaczęła przedzierać się przez tłum. W tym momencie myślała całkowicie trzeźwo. Nie zwróciła uwagi, czy Temari i Shikamaru jeszcze tam są, czy już wyszli. Gaara i dziewczyna siedzieli przy stoliku, ona mówiła coś z ożywieniem. Ino nie słuchała, nawet wtedy, gdy podeszła wystarczająco blisko, by rozróżniać pojedyncze słowa. Stanęła tuż przy krześle dziewczyny. Ta spojrzała na nią i w następnej chwili zawartość szklanki spływała jej po włosach i ubraniu.

- Zwariowałaś? – wrzasnęła.

Ino odwróciła się na pięcie.

Nie, nie zwariowała, umysł miała jasny.

- Ładna sukienka – rzuciła za siebie.

Z doświadczenia wiedziała, że plamy z porto nigdy się nie spierają.