13. Rozwiane wątpliwości

Shikamaru w drodze do domu nie odezwał się ani słowem.

Kiedy znaleźli się pod blokiem, stało się jasne, że musi pierwsza coś powiedzieć.

- Nie wiem, dlaczego tak reagujesz. Nie zrobiłam nic złego.

Szatyn popatrzył na Temari, nie wyciągając rąk z kieszeni.

- Jesteś pewna? W takim razie powiedz, że nie poszłaś na tą kolację z odgórnym założeniem, żeby wywrzeć na moich rodzicach jak najgorsze wrażenie.

Nie mogła odpowiedzieć na to wprost, bo oczywiście obraziłby się śmiertelnie.

- Nie mam nic przeciwko twoim rodzicom. Ale nie chcę, żeby traktowali mnie jak synową.

- Właściwie, dlaczego nie? – zapytał Shikamaru.

Temari nerwowo potrząsnęła głową.

- Po prostu. Nawet gdybym się postarała, nie przypadłabym do gustu twojej matce.

- Nie możesz tego wiedzieć, skoro nawet nie spróbowałaś.

- Może lepiej, żeby nie mieli wysokich oczekiwań, nie będzie też powodów do rozczarowania – oświadczyła. – Zresztą, twoja matka do najsympatyczniejszych nie należy, z łatwością można było wyczytać między wierszami, że upatrzyła sobie już synową.

- Sprowokowałaś ją – powiedział Shikamaru niechętnie. – W rzeczywistości, nie jest fanką Ino i nigdy nie była. Więc wykaż się odrobiną zdrowego rozsądku i nie wariuj znowu na jej punkcie.

Temari przygryzła wargi.

- Nie zamierzam. Wcale nie wycofuję się z propozycji wspólnego wyjścia do pubu. Potraktuj to jako dowód mojej dobrej woli.

Ino była już prawie pod domem. Wracała z zajęć ikebany.

Spojrzała na zegarek. Dochodziła jedenasta. Z niechęcią pomyślała o swojej sytuacji.

Jedenasta, sobotnie przedpołudnie. Znowu. Czeka ją kolejny weekend, w czasie którego nic nie ma prawa się wydarzyć. Czas dłużył się nawet mimo tego, że miała sporo roboty przy nadrabianiu braków przed egzaminami.

Próbowała nie zastanawiać się nad tym, jak żałosne jest jej życie. Innego określenia trudno byłoby użyć w sytuacji, gdy ma się siedemnaście lat i mimo wiosennej aury  z utęsknieniem wypatruje się zajęć szkolnych.

Okazało się jednak, że ten dzień nie będzie całkowicie ubogi w wydarzenia. Wiedziała to już w momencie, gdy zobaczyła bramę swojego domu, a obok Gaarę. Dostrzegł ją od razu i ruszył w jej kierunku.

Ino z jednej strony ucieszyła się, że go widzi – inna rzecz, że natychmiast poczuła z tego powodu złość na samą siebie, – z drugiej jednak miała złe przeczucia. Na pewno nie przyszedł dlatego, że za nią tęsknił.

 Prawdopodobnie dlatego przywitała go bardziej opryskliwie niż zamierzała.

- Zabłądziłeś w drodze do pracy?

Gaara nie sprawiał wrażenia speszonego chłodnym przyjęciem. Takie niuanse nigdy nie robiły na nim wrażenia.

- Tak jakby – odpowiedział. – Pomyślałem, że nadłożę drogi, żeby zapytać, co tak właściwie wyprawiasz.

Ino domyśliła się o co mu chodzi, bo nie było za bardzo z czego wybierać. Momentalnie poczuła złość, że ma czelność przychodzić, by prawić jej morały. Skoro się od niej odciął, powinien sobie darować także i to.

- Robię to, co mi się żywnie podoba, jak zawsze. Zdziwiony? – odparła prowokująco.

Wciąż miał niewzruszony wyraz twarzy.

- W porządku. Przyszedłem tylko po to, żebyś oddała mi towar, który wczoraj kupiłaś.

Tym razem nie wiedziała, co odpowiedzieć. Była zbyt oburzona jego bezczelnością, by od razu wymyślić jakąś ripostę.

- Masz jakąś siatkę szpiegowską? – zapytała tylko.

- Sakura do mnie zadzwoniła.

Ino prychnęła ze złością.

- Super. Muszę pamiętać, żeby więcej jej nie pomagać. Ona do ciebie zadzwoniła z donosem, a ty przyleciałeś upewnić się, że nie przebywam w stanie nieważkości? – powiedziała to z autentyczną goryczą; nawet gdyby chciała nie potrafiłaby ukryć, że czuje się dotknięta takim podejrzeniem. Po tylu godzinach, które przegadała z Gaarą, nigdy nie przyszłoby jej do głowy ponownie sięgnąć po jakikolwiek narkotyk. Po prostu nie postrzegała tego jako alternatywę dla czegokolwiek. I on powinien o tym wiedzieć.

- Obiecałem jej, że przyjdę. Sakura się o ciebie martwi. Oddaj mi prochy i będzie po sprawie.

Ino przymrużyła ze złością oczy.

- Nie mam. Może wyrzuciłam, a może wypaliłam. Nie twoja sprawa.

Tym razem zdołała go zdenerwować.

- Ino… - odezwał się, ale nie pozwoliła mu skończyć. Nie chciała znów wysłuchiwać jego krytyki.

- Naprawdę uważasz, że byłabym taka głupia, by trzymać w domu narkotyki?

Po jego spojrzeniu poznała, że nie zrozumiał, o co jej chodzi.

- Kimiko przyjechała do Tokio. A mówiłam ci przecież, że przeszukiwanie moich rzeczy to nasza rodzinna tradycja. Gdyby coś znalazła, w najlepszym wypadku zesłałaby mnie na Okinawę, jeśli nie do Kazachstanu.

Gaara wydawał się usatysfakcjonowany taką odpowiedzią – jakby go to uspokoiło, że przez jakiś czas będzie przebywać pod kontrolą. Wiedział przecież, że Kimiko odkąd nagle zaczęła poczuwać się do rodzicielstwa, starała się jej matkować przy każdej okazji, gdy była w Tokio. A przyjeżdżała coraz częściej.

Reakcja chłopaka ją rozjuszyła.

- Ćpanie w domu i tak nie jest fajne, więc nie muszę niczego wynosić z imprez - oświadczyła ironicznie. – I niech cię to nie obchodzi. Nie myśl sobie, że masz prawo mnie pouczać.

Nawet jeśli dotychczas miał ochotę z nią rozmawiać łatwo było wywnioskować po wyrazie jego twarzy, że w tym momencie mu przeszło.

-Dla wszystkich, zwłaszcza dla ciebie byłoby lepiej, gdybyś przestała zachowywać się jak skrzywdzone dziecko – stwierdził spokojnie.

Ino miała ochotę go uderzyć, sprawić, żeby w końcu coś go zabolało – przynajmniej fizycznie. Nigdy nie czuła wobec niego agresji, ale Gaara przychodząc tutaj w roli umoralniającego sędziego przelał czarę goryczy.

Mimo, że próbowała tłumaczyć sobie to wszystko racjonalnie, miała do niego żal, że zniszczył ich dawną relację. Widziała też swoją winę - o ileż byłoby łatwiej, gdyby potrafiła przestać myśleć o tym pocałunku, - ale Gaarę obwiniała bardziej. Jeszcze na początku, kiedy oceniała jego zachowanie jako wyrachowaną gierkę obliczoną na usunięcie Temari kłód spod nóg na drodze do szczęścia z Shikamaru, zakładała, że mogłaby jakoś przejść nad tym do porządku dziennego. Ale gdy zaczęła się nad tym głębiej zastanawiać i dopuszczać do siebie możliwość, że Gaara mógł działać pod wpływem emocji zrozumiała, że nie ma już szans, żeby ratować choćby skrawki ich przyjaźni. Wolała nawet nie rozstrzygać, dlaczego Gaara akurat tak się zachował. I to nie tylko dlatego, że Gaara prawdopodobnie nie był zainteresowany budowaniem związku. Przede wszystkim ona nie widziała możliwości bycia z kimś, kto relacje emocjonalne między kobietą i mężczyzną sprowadza do reakcji chemicznych. Światopogląd Gaary za bardzo kłócił się z jej własnymi przekonaniami, żeby mogli dojść do porozumienia.

- Najlepiej byłoby, gdybyś w końcu definitywnie się ode mnie odczepił! – praktycznie wykrzyczała mu te słowa w twarz.

Była tak podenerwowana, że nawet nie zrozumiała jego odpowiedzi, prawdopodobnie było to zwykłe „cześć”.

Odwrócił się i odszedł. Dokładnie tak, jak chciała, ale wcale nie poczuła się przez to lepiej.

Naruto zawsze po intensywnym treningu wpadał na ramen do swojego ulubionego lokalu. Tego popołudnia nie było żadnej znajomej kelnerki, za to przy ladzie zobaczył Karui, która czekała na zamówienie. Nie namyślając się długo, usiadł na krześle obok niej.

- Dawno cię tutaj nie było, miałaś areszt domowy? – zapytał swobodnie, jakby niewiele go to interesowało.

Dziewczyna spojrzała na niego.

- Tęskniłeś za mną? – zapytała z sarkazmem.

Naruto poczuł się speszony tym pytaniem. Postanowił na nie nie odpowiadać.

- Trafiłem z tym szlabanem, prawda? – zapytał zamiast tego. Karui milczała, więc dodał po chwili: - Wiesz, zastanawiałem się ostatnio, dlaczego właściwie ucięłaś kontakt ze wszystkimi ze szkoły i chyba to rozgryzłem. I przyznam, jestem zaskoczony, że akurat ty pozwalasz chłopakowi dyktować, z kim ci się wolno spotykać.

Karui popatrzyła na niego spod przymrużonych oczu.

- Jesteś zły, że Omoi cię uderzył, rozumiem. Przepraszam za niego.

Naruto pokręcił głową.

- Nie o to chodzi.

- Ach, tak – mruknęła Karui, odwracając głowę. Jednak po chwili dodała: - Prawdopodobnie każdy staje się zazdrosny, jeśli jego dziewczyna nagle zaczyna być postrzegana jako atrakcyjna i pojawiać się na okładkach czasopism.

- Jasne – przytaknął Naruto. – Ale to nie znaczy, że ten facet musi zamienić się w tyrana.

Karui przypatrzyła mu się z zastanowieniem.

- Dlaczego właściwie tak cię to obchodzi? – zapytała.

- Dobre pytanie – odparł Naruto szczerze. – Pewnie dlatego, że widziałem już kilka takich sytuacji, w których facet dyktował warunki. To się zawsze źle kończy – powiedział, myśląc o Sakurze.

Karui uśmiechnęła się drwiąco.

- W takim razie pewnie uspokoi cię fakt, że się wyprowadziłam.

- Tak? – zdziwił się Naruto.

Karui przytaknęła głową.

- Na jakiś czas. Ale sama nie wiem, czy to coś da. Niektórzy się nie zmieniają.

Akamaru zmęczył się aportowaniem i przysiadł na ziemi. Po chwili jednak znudziła mu się bezczynność i poszedł zaczepiać Ikara, który leżąc na trawie spokojnie obgryzał patyk.

Hinata spojrzała na zegarek.

- Na nas już czas – powiedziała. – Muszę pomóc cioci przygotować kolację.

Kiba skinął głową.

Siedzieli na ławce od dłuższego czasu. Hinata wiedziała, że jej problemy nie znikną po jednej rozmowie, ale poczuła się lepiej wiedząc, że ktoś rozumie jej wątpliwości.

- Więc namyśliłaś się? Pojedziesz jutro do Hanabi? – zapytał szatyn.

- Tak, chyba pojadę – odparła.

- Mam wolne popołudnie i jeśli chcesz, mogę pojechać z tobą – zapewnił Kiba.

- To miłe. Dogadamy się w szkole.

Kiba skinął głową. Wyglądał, jakby się nad czymś intensywnie zastanawiał.

- A pojutrze… Masz jakieś plany?

- Nie.

- W parku niedaleko lecznicy jest festyn, może się wybierzemy – zaproponował.

Hinata popatrzyła na niego pewnie.

- Jasne, czemu nie – powiedziała, ale po chwili się zreflektowała. – To znaczy, nie wiem czy Tenten będzie miała czas, ona ostatnio tyle się uczy, ale jeśli chociaż Sai z nami pójdzie, to jasne, możemy się wybrać.

Kiba wyglądał na speszonego.

- Tak, może miałby czas, ale ja miałem na myśli żebyśmy poszli sami, bez Saia.

Hinata poczuła się, jakby ktoś nagle spuścił z niej powietrze.

- Och – to było jedyne, co zdołała z siebie wydusić.

Szatyn sprawiał wrażenie, jakby toczył wewnętrzną walkę, czy coś powiedzieć. W końcu odezwał się:

- Zawsze chcesz, żeby szedł z nami ktoś trzeci, martwi cię, że mogłoby to wyglądać na randkę?

Hinata poczuła, że się czerwieni.

- Oczywiście, że nie – powiedziała szybko.

- Ale właśnie zapraszam cię na randkę – sprecyzował Kiba.

Przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. Odwróciła wzrok.

Tenten ostrzegała ją, że Kiba może z czymś takim nagle wyskoczyć. Hinata starała się bagatelizować problem, ale właściwie sama dobrze wiedziała, że Kiba traktuje ją inaczej, niż ona jego.

Wiedziała też, że w końcu trzeba będzie postawić sprawę jasno.

Popatrzyła na niego.

- Nie umówię się z tobą na randkę.

- Dlaczego nie? – zapytał. Nie wydawał się zaskoczony jej odpowiedzią.

Hinata już wcześniej myślała nad tym, co mu powiedzieć, żeby wyrazić się jasno i go nie zranić, i byłaby to bardzo długa przemowa. Teraz nawet nie zdążyła zebrać myśli.

- No tak, Naruto – powiedział Kiba i zawiesił znacząco głos. Oczywiście, oczekiwał, że ona  jakoś się do tego odniesie. Właściwie, powinna.

- Nie chodzi o Naruto – powiedziała. Była to częściowo prawda. Ostatnio miała zbyt wiele rzeczy na głowie, by przejmować się Naruto. Nie miała ochoty z nim rozmawiać, a on zdaje się zrozumiał to i ostatnio nie szukał z nią kontaktu. Hinata uważała, że z czasem sprawa sama się rozwiąże. – W każdym razie, nie tylko o to. Jesteś moim kumplem. Tylko. Wiesz o tym.

KIba skinął głową.

- Tak – przyznał. – Ale może, gdybyś spojrzała na to z innej perspektywy…

- A jeśli nawet z innej perspektywy będę widzieć to samo? Nie potrzebuję chłopaka, potrzebuję kumpla. A jeśli się zaczniemy umawiać, to wszystko zmieni. Nie chcę tego, możesz to zrozumieć?

Zdawało jej się, że sposępniał.

Ale skinął głową na znak zgody.